ArkAlbum

Vakmanschap is meesterschap

Velen zullen zeggen dat wolken wit zijn, weinigen zullen zien uit hoeveel verschillende kleuren ze eigenlijk bestaan. De oude Nederlandsche meesters zoals Vermeer en Rembrandt wisten dat als geen ander. De schilders mengden en gooiden hun ideeën tegen het gewillige canvas aan totdat de compositie in balans geraakte. Daarbij geldt als vanzelf dat je het gewoon moet durven om je grenzen te verleggen, want anders blijf je wachten en turen naar daar waar het land de lucht raakt, de horizon.

Gemakkelijk kun je zo tegen Ark (vertaald ’toevluchtsoord’) aankijken. Anders dan de naam verraadt niet te beroerd om de platgetreden paden te verlaten en het donkere bos in te wandelen. Niet de kijker gericht op één punt maar laat muzikale kleuren als jazz, latin en rock samensmelten op een gloeiende progmetal basis. Een melange die bij voorkeur heet gedronken moet worden.

Welke elementen geven dit gezelschap zijn illustere uitstraling? Zanger Jorn Lande (Masterplan) komt uit de David Coverdale (Deep Purple, Whitesnake) kweekvijver. Zijn (onbetwiste) zangkwaliteiten vormen hier echter niet de bepalende factor, want de rest van de band laat zich namelijk niet onbetuigd. Dan mogen we ons verblijden met de aanwezigheid van toetsenvirtuoos Mats Olausson die we vooral kennen van zijn werk bij Viking Yngwie J. Malmsteen. Daar heeft Randy Coven ook wat sporen liggen, maar deze man heeft daarnaast ook al heel wat soloalbums uitgebracht. John Macaluso ontkwam ook niet aan de driftige Zweed en maakte zijn opwachting in TNT. Ten slotte doemt Gitarist Tore Astby op, die al bewees erg vaardig te zijn op zijn instrument in de band Conception.

Dit is als waterlelie die zich prachtig opent voor haar geliefde zon. Dan pas worden geheimen prijsgegeven. Daarom niet geschikt voor fastfoodjunks, maar voor de mensen die voor het meergangen menu gaan. En je moeite wordt daadwerkelijk beloond, want het geeft je kippenvel als je eindelijk het baswerk in Torn kunt volgen, een nummer waarin ook Lande zich erg creatief uit. Gelukkig wordt het technische hoge peil niet de valkuil waarin het ten onder zou kunnen gaan. Want hoe vaak hoor je niet dat de muziek wel indrukwekkend klinkt, maar dat de emotie in een hoekje wordt gedrukt. Dat wordt op deze plaat ondervangen door een enorm swingende ritmesectie, een gitarist die niet zo nodig alle snelheidsrecords hoeft te breken, maar wel verrekte vet en agressief uit de hoek kan komen. En natuurlijk de gevoelige zang.

Treffend is het prachtige flamingo spel (vergelijk het maar met een zelfde passage in de song Innuendo van Queen) in Just A Little. Eén van de meest toegankelijke nummers. De vingers van Astby moeten welhaast in de brand staan. Hoe die man tekeer gaat op zijn akoestische gitaar zal een respectvol hoofdschudden opleveren. Absolute Zero klinkt weerbarstig. De onverwachte en tegendraadse zanglijn van Lande contrasteert hevig met de muziek. Een spel dat wederom geleid wordt door die hyper verslavende fretloze basgitaar van Coven en het doordachte drumwerk van Macaluso.

Wakker word je zeker met het fenomenale Waking Hour. Wat een bezieling, niet alleen muzikaal maar ook de tekst dwingt je tot nadenken. Er is maar één aarde en we moeten ons realiseren dat we ons eigen nest aan het bevuilen zijn, immers de talloze milieurampen en oorlogen brengen de harmonie uit balans. Onder meer in dit nummer laten de mannen blijken niet voor veiligheid te hebben gekozen, maar het hek van de creativiteit wijd open hebben gezet. Het levert een magnifieke plaat op, voortdurend zoekend naar aanvallend spel om dan weer heel subtiel terug te trekken op eigen helft. Ark speelt zijn eigen spel en laat de luisteraar Torn op het gras achter.

De term rockballade wordt met Missing You behoorlijk uit het standaardjasje getrokken. En geloof me, Lande zorgt er nogmaals voor dat de emotie weer uit zijn poriën tevoorschijn komt. Hij zingt de brief aan zijn geliefde om te zeggen dat hij nog steeds van haar houdt. Natuurlijk mist de gebruikelijke gitaarsolo niet, maar is niet een doel op zich, want de zorgvuldige opgebouwde onderhuidse passie wordt pas daarna door een versnelling als muzikaal vuurwerk vrijgelaten. En ik ben helemaal los van de grond.

Kijk, dat is nou typisch Ark! Een oord waar je al je onrust kunt ontrafelen met de filosofie ‘doe eens gek, misschien dat er iets briljants uit voortkomt’. Heerlijk toch om te verdwalen in al die kleuren? En zeg nou eens eerlijk, je wilt toch wel eens weg van al die eendimensionale realiteit waarmee we ons bestaan plegen te verarmen? Dit is een band in optima forma die je een platform biedt tot escapisme. Nee, het garandeert je geen veilig onderkomen, want creëren is risico’s nemen. Dat zullen de grote meesters beamen. En wat is prikkelender dan een avontuurlijk samenzijn, waarbij dingen ontstaan die je nooit voor mogelijk had gehouden? Dan kun je geïnspireerd je pad vervolgen door je dagelijkse beslommeringen. Mijn uitspraak is dan ook, dat “Burn The Sun” productioneel gezien sonoor is en voor mij op aanvoering van genoemde punten één van de meest verrassende cd’s uit 2001.

Ton Veldhuis