ArmaggedonAlbum

“Armaggedon” van Armaggedon? Die had ik toch al geschreven? Oh nee, dat was “Armageddon” van Armageddon, de Britse band van Keith Relf. Deze band – niet de enige in de prog die zijn bandnaam verkeerd gespeld heeft – komt uit Duitsland en bracht in 1970 zijn enige gelijknamige plaat uit op het fameuze Kuckuck Label van Eckart Rahn. Deze plaat was weliswaar in de jaren ’90 al op cd uitgebracht, maar al lang niet verkrijgbaar, en de lp ging via Ebay voor hoge prijzen van de hand, om maar te zwijgen dat ie massaal werd gedownload.

Aan al dat bedrog en winstbejag kan nu een einde komen, want Esoteric heeft het hele oeuvre van Kuckuck overgekocht. Of het nou in de kleine lettertjes stond dat ook deze plaat van Armaggedon moest worden uitgebracht of niet, feit is dat Armaggedonhet soort progressieve bluesrock brengt dat men de laatste jaren aanduidt met de geuzennaam ‘protoprog’, wat zo’n beetje betekent dat het a. heel oud en gedateerd klinkt, en b. dat er nauwelijks toetsen aan te pas komen.
Probleem met dit soort protoprog is dat er zo heel, heel veel van is. Ik moet soms onze webmaster tegenhouden de releases op dit gebied niet direct terug te sturen. En zo gek is dat niet. Want wie was het opgevallen als we deze cd niet besproken hadden? Hadden lezers massaal onze welbekende klachtenrubriek op het forum bestormd waarom we in vredesnaam de klassieker van Armaggedon niet hadden besproken. Hadden al onze Face book-bezoekers de ‘I Like This Not‘-knop ingedrukt?

Nee, ik denk het ook niet. Hoewel dit allemaal zinloos geouwehoer lijkt, snijdt het toch hout, want “Armaggedon” is geen klassieker. Het verdient zijn status nauwelijks, en het is niet raar dat de band na deze plaat uiteen is gevallen. Het is wel een erg leuk plaatje, en zeker waard een aantal keer te draaien.

Het is opmerkelijk te moeten constateren dat de leden van Armaggedon allemaal nauwelijks twintig jaar oud waren. Gitarist Frank Diez moet dan wel in de baarmoeder gitaar hebben leren spelen, want zijn spel is ongelooflijk voor iemand zo jong, en hij heeft ook nog een aangename zangstem. Wat zijn talent betreft is het wel jammer dat er nooit meer echt iets van hem gekomen is, hoewel hij als sessiemuzikant wel altijd actief is geweest. Zeker de gitaar capriolen in Open zijn om door een ringetje te halen.

De plaat kent verder twee covers, het Spooky Tooth-nummer Better Than You, Better Than Me (http://www.youtube.com/watch?v=Gctwv4ljup0) dat nog meest bekend is, en dat een mooie vertolking hier kent. Verder is het lange Rice Pudding (http://www.youtube.com/watch?v=qA8U8Jr-DIU), zonder enige twijfel het hoogtepunt van de plaat, oorspronkelijk een nummer van Jeff Beck.

Toch is de ruim 35 minuten die de plaat duurt niet genoeg om “Armaggedon” te onderscheiden van de vele andere stijlgenoten rond die tijd. Er is beter. Het is fijn dat Esoteric zijn best doet obscure werken aan de tand des tijds te onttrekken, maar het zal niet lang duren alvorens Armaggedon weer in de vergetelheid zal zinken.

Markwin Meeuws