ArmoniteAlbum

In 1999 verschijnt “Inuit”, het debuutalbum van de Italiaanse vijfmansformatie Armonite. Het is een cd waarop twee violisten, een toetsenman, een bassist en een drummer hun kunde aanwenden  voor een instrumentale mengeling van klassieke muziek en rock. Het schijfje klinkt niet onaardig en het is dan ook jammer dat de band  niet de tijd heeft gekregen om uit te groeien tot iets fantastisch. Enkele optredens later valt het doek namelijk al voor het gezelschap. Vijftien jaar later steken toetsenist Paolo Fosso en violist Jacopo Bigi de koppen weer bij elkaar. Ze noemen hun nieuwe project wederom Armonite, voegen wat Avant en moderne muziek aan het recept toe en schrijven een hoop nieuw materiaal. In de studio worden negen nummers opgenomen en vervolgens zijn deze via internet door Porcupine Tree-bassist Colin Edwin en de Nederlandse drummer Jasper Barendregt verder uitgewerkt. Het resultaat is het hier ter bespreking staande “The Sun Is New Each Day”. Globale beluistering maakt duidelijk dat Armonite anno 2015 krachtiger is en met meer dynamiek speelt. De vraag is uiteraard of we kunnen spreken van iets fantastisch.

Het feit dat de nummers gemiddeld slechts drie en een halve minuut duren zal wat dat betreft de scherprechter wel zijn. Desondanks wemelt het op het album van de vreemde maatsoorten en ook op melodisch en harmonisch vlak steekt de nodige complexiteit de kop op. Toch had wat meer ontwikkeling binnen de nummers niet verkeerd geweest. Armonite zou punten hebben gescoord met een paar nummers van rond de acht minuten die je meenemen naar grote hoogte. Zeker weten. Het siert de heren dan weer wel dat alles vol overtuiging en zo gedecideerd als de neten klinkt. Er is werkelijk geen seconde saai op dit album. Dat zou ook van de zotte zijn op een schijfje van net een half uur. Nee, “The Sun Is New Each Day” weet te enerveren.

Wie van vioolspel houdt doet er goed aan nauwgezet naar de verrichtingen van Bigi te luisteren. Zijn spel doet regelmatig denken aan dat van Jean-Luc Ponty op “Visions  Of The Emerald Beyond” van Mahavishnu Orchestra. Sierlijk baant hij zich een weg tussen de vaak percussieve toetsenpartijen van Fosso, waarbij elk tingel-tangeltje consequent ondersteund wordt door de stoïcijns spelende ritmesectie. Het klinkt raar maar de invullingen en de thema’s zijn eigenlijk beter dan de nummers waarin ze voor komen. Hierdoor krijg je het onbestendige gevoel dat het wat dat betreft een beetje te goed is wat je hoort.

Wat hebben we zoal. Opener Suitcase War laat met z’n hoekige intro en z’n Midden-Oosten achtige passages horen dat het menens is op de plaat. Hier wordt muziek op het scherpst van de snede gemaakt. Soms komt Armonite daarbij met de nodige bombast zoals in Connect Four en Sattelites, terwijl in een nummer als Le Temps Qui Fait Ta Rose de sfeer juist ingetogen en melancholiek is. De band brengt leuke details aan in zijn muziek. Zo zijn er momenten met elektronica, is er een cello en een stukje uit een speech. Sandstorm met zijn inheemse plingplong-geluiden gaat over het leven in Marrakesh, Die Grauen Herren is gebaseerd op het boek “The Man In Grey” van Michael Ende en Insert Coin is een ode aan de jaren ’80 en ’90.

Je doet jezelf een groot plezier door naar de website van de band te gaan. Niet alleen kan je daar het gehele album gratis downloaden, tevens kun je er een blik werpen op een paar artistieke video’s. Het moet gezegd worden; Armonite maakt muziek die het verdient in kunstzinnige filmpjes te worden gegoten. Hun klanken prikkelen de fantasie.

Dick van der Heijde