Arrow HazeAlbum

Zo vaak komt er geen Belgische prog langs, dus we gaan er eens goed voor zitten. Het hoesje met minimale informatie bevat de cd “Music Factory” van de band Arrow Haze. Theo Green, oprichter van de band, formuleerde zijn doelstelling als volgt: ik wilde een band beginnen waarin het geluid en de energie van de oude hardrockbands doorklinkt en dit combineren met moderne geluiden.

Ze geven aan beïnvloed te zijn door The Doors, Pink Floyd, Queensryche en Deep Purple. Nog wat namen van muzikale invloeden om mee rond te strooien: Metallica, Iron Maiden, Rush, The Beatles en U2. Dat zou een aardige smeltkroes aan geluiden en stijlen kunnen opleveren, maar dat blijkt erg tergen te vallen. Het is vooral behoorlijk stevig wat Arrow Haze ten gehore brengt.

Casino doet het als opener niet onaardig. Na een uptempo begin legt een van de gitaristen (Karoly Alapi of MattRach, geen idee wie van de twee) een smaakvolle gitaarsolo neer en herhaalt die later in het nummer nog eens. Verder trekken de zuiderburen van leer. De toon is hiermee direct al gezet: we krijgen zwaar weer!

Enkele nummers verder weten we inmiddels dat het gitaargeluid en soms geweld overduidelijk overheerst. Ondersteund door een pittige ritmesectie krijgen we een onvervalst portie gitaar gedomineerde (hard)rock voorgeschoteld. Het voor hardrock zo kenmerkende snelle hakketak drummen ontbreekt niet, evenals pittige riffs en stevige, supersnelle gitaarsolo’s. Nogal wat nummers hebben een vrij rustige intro, maar schijn bedriegt. Meestal worden binnen een minuut de sluizen van het geluid wijd open gezet.

Uiteraard zijn we op zoek naar het progressieve randje. Dat is lastig te ontdekken, daarvoor is het toch te eenzijdig rockerig. Wel krijgen we (gelukkig!) af en toe gelegenheid om adem te halen bij de rustige intro’s of andere momenten waarbij het gas er even af gaat om te zang wat meer ruimte te geven of om nog maar eens een niet onaardige gitaarsolo goed uit te laten komen.

Toetsen zijn op de cd ver te zoeken. Op een enkel nummer horen we warempel, bescheiden op de achtergrond iets van een dun laagje toetsen. Naar verluid heeft David Sherinian (ex Dream Theater) een bijdrage op toetsen geleverd op deze schijf. Het kan niet meer zijn, dan ik zojuist beschreef. Hij heeft dit vast binnen tien  minuten ingespeeld. Maar wat horen we aan het begin van Stranger Tides: een piano!?

De zang van Theo Green is niet onaardig, een tikkie zeurderig, hij reikt vrij hoog en in die sferen lijkt het een beetje op de zang van de oude Pink Floyd. Wat mij betreft houdt de vergelijking met die superband hiermee wel op.

Arrow Haze is een aardig, stevig Belgisch biertje, ik bedoel bandje, dat compacte, toegankelijke hardrocknummers met een melodieus tintje maakt. Het is zeker gelukt de oude hardrockklanken door te laten klinken in hun muziek, ik heb meer moeite de beloofde moderne geluiden erin te ontdekken.

Fred Nieuwesteeg