Art Griffin‘s Sound ChaserAlbum

Steeds als ik “Visions From The Present” beluister, het eind 2016 verschenen album van de Canadese multi-instrumentalist Art Griffin en zijn band Sound Chaser, dwalen mijn gedachten af naar de manier waarop mijn moeder vroeger haar crackers belegde. Ik weet niet of ze het nog steeds zo doet, ze was er altijd dol op. De krokante cracker werd royaal besmeerd met een smeuïge laag pindakaas, vervolgens legde ze daar zes plakjes verfrissende komkommer op en die kregen stuk voor stuk een likje vurige sambal om het af te maken. Het is exact deze beeldspraak waarmee ik de muziek van dit schijfje zou willen omschrijven. We hebben het hier over een instrumentaal gebeuren, een progressieve pot jazzrockgetinte extravaganza waar net zo makkelijk elementen elektronische muziek in voor komen. “Visions From The Present” is een album waar het er vooral virtuoos, dynamisch en soms lekker speels maar niet al te druk aan toe gaat. Dat de elf nummers nogal tot de verbeelding spreken en een zeggingskracht hebben van heb ik jou daar moge duidelijk zijn.

Sound Chaser is een uitstekende band waar Griffin, die zich op het album nog het meest profileert als zijnde bassist, een aantal smaakmakers om zich heen heeft verworven om blij van te worden.

Op drums is daar Steve Negus, ex-Saga, een dynamische hardhitter waarbij elke klap een grote gedecideerdheid uitstraalt. Het is altijd raak bij deze man, zo ook als hij wat meer subtiele dingen doet. Samen met het wervelende spel van Griffin op de dikke snaren levert dat boeiende momenten op die je óf nauwgezet kan beluisteren óf gewoon als kussentje in de rug kunt beschouwen. En dan de gitaarsolo’s. De meeste komen van Kelly Kereliuk, een uitermate getalenteerde muzikant. Hij komt met een vol geluid dat een prachtige aanvulling vormt op het vaak begeleidende gitaarspel van Griffin en dat fraai harmonieert met diens beroeringen op onder andere synthesizer en Hammond. Violiste Victoria Yeh completeert het stel met haar temperamentvolle partijen. Deze zijn enorm  constructief voor het geheel. Ze is zoveel meer dan een gatenvuller, denk wat dat betreft aan Jean-Luc Ponty. Verder doet er op dit album nog een aantal gastmuzikanten mee waardoor alles nog net een tikkeltje smakelijker klinkt. Ik vertel je dan ook nog eens dat het hoesje een creatie is van Roger Dean en zo kan ik nog uren doorgaan. Aan tafel!

“Visions From the Present” is een tamelijk toegankelijk album en daar past een goed te behappen structuur bij. Die is er dan ook; zowel aan het begin als aan het eind staat een sfeervolle track met daartussen een hele trits bandnummers. Als je daarnaast in ogenschouw neemt dat de eerste twee composities samen een enorme zuigkracht hebben, merk je dat je vanaf dat moment helemaal in de bubbel zit. We hebben het hier over de Mike Oldfield-achtige opener Intransition 1 die voorzien is van gesequensde toetsen met subtiel gitaarspel en het knallende Fast Track waar het een rennen, vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan is van solo’s. Ook laat men er horen niet vies te zijn van een stukje tweestemmigheid. Harmonische muziek.

Na de storm van Fast Track bouwt de band middels het mooie To The Oceans de zaak weer opnieuw op en krijgen we het riffgeoriënteerde Supersuit voorgeschoteld. Als de metafoor met de crackers van mijn moeder ergens op van toepassing is dan is het hier wel. Supersuit is krokant, smeuïg, verfrissend en vurig. Ik sla niet af. In de daaropvolgende nummers weet de band eenzelfde attractiviteit aan de dag te leggen en omdat Griffin als componist niet op z’n achterhoofd is gevallen is er een prettige variatie. Dan weer draait het om de melodie, dan weer om de groove. Er komt een korte solo op de Fender Rhodes voorbij, er is funky  spel op de Wurlitzer, de sequencer is er weer en we horen lekkere latin-percussie uit de boxen knallen.

Ondertussen geeft de band nergens af en is er almaar dat volvette fusion-geluid, zelfs in nummers als October Solace en Banyan Tree waarin Griffin een aantal rustige momenten heeft aangebracht. Zo heeft de intro van October Solace gebroken akoestische gitaarakkoorden die doen denken aan een ballade uit de hardrock, terwijl het nummer zelf overkomt als de tune van een denkbeeldige tv-serie uit de jaren ’70. Met Banyan Tree brengt de band gedragen klanken op tafel waarmee de weg vrij wordt gemaakt voor het piece de resistance van de plaat, het tien minuten durende Happy Place. Dit in vier delen opgesplitste nummer zit ook weer vol solo’s van gitaar en viool en komt geen moment gefreakt over.

Tot slot is daar het stemmige Ascension en mag je even uitblazen van de enerverende geluiden die Griffin en consorten op “Visions From The Present” hebben nagejaagd. Ik zou zeggen: maak nog een pak crackers open en draai deze cd nog een keer. Eet smakelijk, het zal je goed doen.

Dick van der Heijde