Art Of IllusionAlbum

Tien jaar duurde het voordat het Poolse kwartet Art Of Illusion dit eerste album af had. Bandwisselingen, bandleden die voor langere tijd naar elders vertrokken, technische problemen, gedoe met zangers, het leest als een naar boek. Gelukkig loopt dat boek goed af: het album is er en het mag er zijn.

Art Of Illusion maakt progrock van het type Dream Theater: snelle, virtuoze metal met veel solo’s waar de noten uitpuilen, ingewikkelde ritmes en stevige riffs. De plaat is op drie nummers na instrumentaal, dus de heren krijgen ook uitgebreid de ruimte om te laten horen hoe goed ze zijn. Vooral toetsenist Lapuc valt op. Hij is niet alleen heel erg goed, maar hij maakt ook veel gebruik van een akoestische piano, en dat vergt wel wat extreme mixage tussen al dat geweld, maar het klinkt erg fraai. Ook andere akoestische instrumenten, zoals een dwarsfluit, een saxofoon en akoestische gitaren, geven de muziek de nodige ruimte.

Dat is maar goed ook, want Art Of Illusion is best een druk bandje. Het tempo ligt hoog en alle solo’s moeten om de een of andere reden in dubbel of driedubbel tempo. Reuze knap, maar je wordt er ook wel een beetje horendol van en dan is een mooi stukske jazzy piano een verademing.

Ik heb ook wel een beetje medelijden met gastzanger Walczak, die het fantastisch doet, maar zich door enorme lappen tekst moet worstelen in een tongverzwikkende vaart.

De plaat klinkt ondertussen subliem. De muziek mag af en toe wat over de top zijn (Round Square is net een op hol geslagen sabeldans), de productie houdt de boel prachtig bij elkaar. Soms weet de band ook echt te verrassen, zoals in The Triangle, waar de woeste saxofoon van Glazik heel even associaties oproept met Van der Graaf Generator. Op andere momenten waan ik me bij een concert van Rhapsody Of Fire, met al die afgezaagde klassieke riedels.

Per saldo slaat de balans door naar de positieve kant: Art Of Illusion maakt een machtige partij progmetal met waanzinnig muzikaal vakmanschap, net genoeg goede smaak en originaliteit om de band van de middenmoot te onderscheiden en steeds weer die fijne akoestische piano. Art Of Illusion heeft met “Round Square Of The Triangle” het buskruit niet uitgevonden, maar doet er wel mooie dingen mee.

Erik Groeneweg