Art ZoydAlbum

Zoals al eens eerder vermeld zijn Univers Zero en Art Zoyd de enige twee bands van diegene die het R.I.O.-charter ondertekenden die ondertussen nog actief zijn. Dat is op zich een mooie prestatie maar er moet wel een kanttekening bij gemaakt worden. Zo had Univers Zero een break van dertien jaar nodig, maar zijn zij wel trouw gebleven aan hun muziek. Art Zoyd daarentegen heeft die break niet nodig gehad, maar heeft om lang te blijven doorgaan wel wat koerswijzigingen ondergaan. Deze “Le Mariage Du Ciel Et De L’Enfer” is een album dat zowel het einde als het begin van een periode aankondigt.

“Le Mariage Du Ciel Et De L’Enfer” is dan ook een sleutelalbum binnen de discografie van Art Zoyd en dat heeft verschillende redenen. En dat begint al bij het onderwerp van dit album, want dit is namelijk gemaakt als soundtrack bij het gelijknamige ballet van de Fransman Roland Petit. Deze had eerder een optreden van Art Zoyd bijgewoond en vond dat deze muziek perfect bij zijn ballet zou passen. Of de bezoekers dat naderhand ook dachten, lijkt mij een ander verhaal.

Het experiment, want dat was het eigenlijk wel, viel bij Art Zoyd (en Roland Petit ook overigens) alvast wel in de smaak, want door hun muziek te verbinden aan voorstellingen van ballet of films konden ze hun muziek verspreiden en laten horen aan een breder publiek. Dat heeft dus als gevolg dat veel van de albums die hierna komen effectief verbonden waren met een bestaande voorstelling of film. Zo was er bijvoorbeeld “Nosferatu” dat geschreven werd als soundtrack bij F.W. Murnau’s film uit 1922, “Nosferatu, Eine Symphonie Des Grauens”. Ook veel andere albums kan je in die geest zien.

Maar ook op muzikaal vlak betekende dit album een keerpunt voor deze Franse band onder leiding van Hourbette en Zaboitzeff. Evenals hun muzikale verwanten Univers Zero is het namelijk zo dat ook Art Zoyd meer elektronica in de muziek brengt. En het is op dit album dat ze daar voor het eerst mee beginnen met dit te introduceren. Maar in de loop van hun carrière gaan ze hier een stuk verder in dan Univers Zero ooit gedaan heeft. Tegenwoordig is het zelfs zo dat ze vooral elektronica gebruiken in hun muziek, die overigens nog steeds vooral dient als ondersteuning bij bestaande verhalen of voorstellingen. Denk hierbij maar aan het in 2008 verschenen “La Chute De La Maison Usher”.

Evenals op hun voorgaande albums toont Art Zoyd zich ook hier de meester van de dreigende ondertoon. Dat is eigenlijk een gevoel dat je krijgt bij de eerste noot en dat je de rest van het album niet meer loslaat. Dit wordt vooral gecreëerd door middel van herhaling en de dissonante ritmes worden vaak herhaald tot het echt een bevreemdend effect krijgt. En daar schuilt net de valkuil van dit album in: dit werd vaak als net te ver gezien.

Als je “Le Mariage Du Ciel Et De L’Enfer” dan nogmaals in het kader van de gelijknamige balletvoorstelling bekijkt, word ik wel best benieuwd naar de voorstelling zelf. Want ik kan me voorstellen dat dit ook wel moeilijk zal gelegen hebben bij het publiek dat voor Roland Petit kwam en niet altijd even vertrouwd was met Art Zoyd.

Met andere woorden was dit een moeilijk album dat niet overal even veel gewaardeerd wordt, maar dat toch wel vooral een sleutelalbum was voor Art Zoyd. En eigenlijk moet ik zeggen dat ik wel absoluut gecharmeerd ben door dit album. Het is niet voor iedereen, maar liefhebbers van avontuurlijke prog die niet afgeschrikt worden door een lang dreigend album, kunnen hier erg van genieten.

Peter Van Haerenborgh