Artificial SilenceAlbum

Dit gebeurt elk jaar wel een keer. Het jaar is afgesloten en op de redactie zijn we er redelijk van overtuigt dat we de belangrijkste albums van dat jaar wel voorbij hebben zien komen. Om dan een paar maanden later een album te ontdekken waarvan je je serieus afvraagt waarom je die hebt kunnen missen.

Nu is dat laatste bij het Amerikaanse Artificial Silence niet zo moeilijk. Voer de band maar eens in op Google. Je vindt geen enkele recensie of nieuwsitem. Er zijn nog steeds bands die een album maken, in eigen beheer uitbrengen en dan verwachten dat de verkoop helemaal vanzelf gaat. Tja. Ik kwam zelf op het spoor van deze band toen mijn oud-collega Joost Boley een nummer van de band op zijn Facebook plaatste. Het ging om het nummer Negative Space dat direct indruk maakte. Toen het album eenmaal in mijn cd-speler lag, kwam hij daar niet snel meer uit.

Dit is een ronduit indrukwekkend album. Al luisterend komen heel wat bands bij me in gedachten. Ik hoor invloeden van Discipine, Spock’s Beard, Dream Theater, Kansas, Glass Hammer, Leprous, Haken, Subterranean Masquerade en vooral Trans-Siberian Orchestra en Echolyn. Dit is het tweede album van deze mannen, maar hun eerste schijf zat meer in de Indie hoek. Dit album was in 2012 al voor 80% af, maar bleef daarna jaren op de plank liggen. Uit het korte interview dat ik met de band had, kun je opmaken dat het nog maar de vraag is of er überhaupt nog een album gaat komen. Dat zou serieus zonde zijn!

De eerste vier nummers lopen prachtig in elkaar over zodat er een suite ontstaat van dik 20 minuten. In dat tijdsbestek valt je mond steeds verder open. Zo zijn er prachtige melodieën, sterke zang en samenzang (denk aan Moon Safari), sterkte tempowisselingen en heerlijke instrumentale passages. En dan dat orkest, die zorgen echt voor een prachtige verdieping van het geheel. Zo hoor je in Latency piano, gitaarriffs, razende drums en dan die prachtige orkestraties er doorheen gevlochten. De lange gitaarsolo tegen het einde doet aan John Petrucci (Dream Theater) denken.

The Advocate opent rustig met breekbaar pianospel en bouwt zich al snel op tot een indrukwekkende progrock reus, waarin het razendsnelle gitaarspel opvalt. Even gaat het gas eraf met a-capella zang, om daarna weer in intensiteit toe te nemen. Maar het is echt niet overal zo intens. Manifest is een prachtig klassiek stuk waarin het orkest op zijn best te horen is. Het loopt over in Expose, met King Crimson trekjes en jazzy gitaarspel. Het fluitspel is een mooie toevoeging. A New Perspective klinkt mooi hoopvol met volop akoestische gitaar en had zo op een Echolyn album kunnen staan.

Als na 62 minuten de pianoklanken langzaam uitsterven, blijf ik versuft achter. Wat een beleving, wat een intensiteit, wat een album! Zouden deze vier heren wel beseffen hoe goed ze zijn? Dit album is de natte droom voor elke liefhebber van ons genre. Doodzonde dat deze band vooralsnog geen enkele intentie heeft om meer samen te gaan doen. En zo zal dit album nooit de aandacht krijgen die het verdient.

Maarten Goossensen