AsgardAlbum

Asgard blijkt onder muzikanten een populaire naam te zijn. Naast het hier bedoelde Asgard (ik kom ook de spelling Asgärd tegen) uit het Verenigd Koninkrijk kent onze symfo- en proghistorie ook Tolkien-achtige naamgenoten uit Italië en Frankrijk. Veel is er niet bekend over de Asgard die we hier bespreken. De groep was een kort leven beschoren in het begin van de zeventigerjaren. Met het uitbrengen van dit album wordt tegemoetgekomen aan de verstokte fan en verzamelaar die zijn collectie ziet aangevuld met een album wat op vinyl niet meer te krijgen was.

Muzikaal klinkt het anno 2010 zeer gedateerd, ondanks dat het materiaal flink is opgepoetst. Bij het beluisteren van deze schijf moet je je dan ook echt verplaatsen in de toenmalige tijdsgeest. Je hoort muziek die nog het best omschreven kan worden als een mix van The Moody Blues, Uriah Heep en Styx. Die laatste vanwege de zang die doet denken aan die van Dennis DeYoung. Vervang daarbij de toetsen voor viool en je hebt een idee wat je kunt verwachten.

Echte uitschieters zitten er niet bij onder de acht nummers op dit slechts 35 minuten durende werkje. Of het moet Starquest zijn, waar het album mee besluit. Dit nummer neigt vanwege het gitaarspel en effecten naar de psychedelische rock en spacerock van het vroege Eloy. Verder zijn het de meerstemmige vocalen die nog een beetje sjeu geven aan dit verder goed bedoelde stukje huisvlijt.

Zoals gezegd is deze cd alleen interessant voor de verzamelaars van gedateerde Britse art-rock. De hedendaagse gemiddelde liefhebber van progressieve rock kan de in een letterlijk oogverblindend lelijke hoes gestoken “In The Realm Of Asgard” het beste links laten liggen. Onze vrienden van Esoteric Recordings hebben betere noten op hun zang gehad.

Hans Ravensbergen