AsgardAlbum

Asgard is altijd een bijzondere band geweest. In het begin van de jaren ’90 brachten deze Italianen vier cd’s uit die duidelijk geënt waren op het Marillion van “Script For A Jesters Tear” en “Fugazi”. Dit werd gecombineerd met Middeleeuwse en folky melodieën en op onder meer de Noordse mystiek gebaseerde teksten. Ondanks dat de platen niet altijd even goed geproduceerd waren had de muziek aantrekkingskracht.

Maar Asgard heeft iets eigens en eigenzinnigs. In 1995 vertrokken twee leden van Asgard naar Duitsland en in 2000 bracht de band de cd “Drachenblut” uit. Nu, twintig jaar later, verschijnt “Ragnarøkkr” met als enig origineel bandlid Albert Amrosi (toetsen, fluit, achtergrondzang).

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen. “Ragnarøkkr” is echt verreweg het beste wat Asgard  heeft uitgebracht. In gesprekken over muziek noem ik regelmatig dat muziek ‘urgentie’ moet hebben. Daarmee bedoel ik passie, overtuigingskracht; dat de band muziek maakt alsof hun leven er vanaf hangt. En dat is wat “Ragnarøkkr” van de eerste tot de laatste minuut uitstraalt. Bij de eerste noten van openingsnummer Trance Preparation pakt dit werkstuk je. Bij elke luisterbeurt geeft “Ragnarøkkr” meer prijs van de kwaliteit van de muziek.

Zelf noemt Asgard zijn muziek ‘folk prog metal’. Ik snap dat wel en als het gaat om ‘prog’ dan met name dus het oude Marillion. Bij de metal komt een naam als Rhapsody naar boven, al is de muziek minder klassiek en bombastisch. Waar Rhapsody klassieke invloeden gebruikt, kiest Asgard voor folk.

Goede voorbeelden van de kwaliteiten van Asgard vind ik Visions en Shaman. Dit zijn allebei ook wat lange nummers. Shaman klokt maar liefst ruim elf minuten. De nummers kenmerken zich door een bepaalde gejaagdheid, overtuigingskracht en veel variatie. Zo opent Shaman met een lieflijk folky stukje, vervolgens een proggedeelte met een hoofdrol voor de solerende gitaar om uit te monden in een wat metalachtig gedeelte. Na een rustig gedeelte komt het beste in Asgard naar boven in een eruptie van vroege Marillion meets folkmetal. Het bijtende en agressieve dat de oude Marillion zo kenmerkte, komt bij Asgard sterk naar voren.

Wel passend, maar iets anders dat Asgard in een aantal nummers de invloeden van In Extremo laat horen. Bijvoorbeeld in Der Tod en Danse Macabre, beide in het Duits gezongen nummers. Asgard eindigt de cd met het titelnummer. Ook dit is weer een lang nummer van ruim negen minuten. Alle elementen die Asgard definiëren komen in overtuigende manier naar voren. “Ragnarøkkr” is ook het meest symfonische nummer van deze cd.

Ik heb zelf de eerste vier cd’s van Asgard thuis en een minpunt heb ik altijd de matige productie gevonden. Zeker als je nu deze platen uit begin jaren ’90 hoort, moet je door de productie heen kunnen luisteren om het mooie van de muziek te ontdekken. Bij “Ragnarøkkr” is dat gelukkig niet het geval. De cd is geproduceerd door Roland Grapow (ex Helloween, Masterplan) en klinkt als een klok. Ik kan mij verder voorstellen dat dat er mensen zijn die vallen over het accent van zanger Franco Violo. Ik vergelijk het met Aluisio Maggini van Clepsydra. Je kunt goed horen dat Engels niet de moedertaal is, maar de zang is emotioneel geladen en past bij de muziek.

Om een lang verhaal kort te maken: we hebben er heel lang op moeten wachten maar Asgard is helemaal terug met verreweg de beste plaat die deze Italianen hebben gemaakt.