Ashes To AshesAlbum

“Cardinal VII” is de tweede cd van de Noorse band Ashes To Ashes. Met een dergelijke bandnaam en nummers getiteld als Embraced In Black en Among Mortals verwacht je death-metal, maar men maakt een mix van gothic, progressieve en heavy metal en dat noemt men Gregorian-metal. Het Gregoriaanse gedeelte van de muziek komt vooral tot uitdrukking in de meerstemmige samenzang, ondersteund door donkere toetsenpartijen.

De cd begint met het afwisselende, aan Anthrax herinnerende, New World Obscure. Zanger Brastad heeft een rauwe stem. In Embraced In Black laat hij horen dat hij tot meer in staat is. De rauwe stem wordt afgewisseld met een zwaar, donker geluid. Uit de keyboards klinkt een piano, aangevuld met strijkers, waarna Among Mortals een dreigend karakter krijgt. Een kort, vrij langzaam nummer waarin slechts één zin wordt gezegd en derhalve te kwalificeren is als instrumentaal. Truth On Scaffold doet denken aan Nuclear Assault. Een snel nummer met een rustig tussenstuk, waarbij de zanger met zijn gewone stem zingt. Het navolgende Iben is een kort pianostuk. Een vuller. Ook Dualism is instrumentaal, op een paar kreten op de achtergrond na. Een voornamelijk vlot nummer met een nog sneller en een langzaam gedeelte.

Sferische geluiden openen Sic Transit Gloria Mundi waarna het langzaam wordt opgebouwd naar wat steviger werk. Bij een dergelijke Latijnse titel hoort meerstemmige samenzang met veel echo, om het geheel nog massaler te doen lijken. En men stelt daarin niet teleur. Het eerste gedeelte doet bij tijd en wijle denken aan een kerkdienst, zonder het orgel. Halverwege wordt het steviger, om vervolgens weer om te buigen naar een rustig gedeelte met veel toetsen, later vervangen door de gitaar. Ook Ravenous Unleashed is een instrumentaal nummer met veel afwisseling en voorzien van een vrolijk pianothema.

Behind Closed Eyes is lekker stuwend en zal het live erg goed doen. Een aanstekelijk deuntje met meezingpotentie. Het titelnummer, Cardinal VII, is snel, voorzien van veel afwisseling, rustige stukken, meerstemmige samenzang, (zware) toetsenpartijen en een goede rol voor zanger Brastad. Het einde van het nummer doet denken aan Rainbow (Stargazer) in hun gloriejaren. Ook het afsluitende Iben Pt. 2 is instrumentaal en opent met de piano uit Iben om vervolgens te worden aangevuld met violen en cello’s. Wanner ik echter de componist was, zou ik van de twee nummers er één gemaakt hebben. Nu doen Iben en Iben Pt. 2 aan als opvullers, terwijl er misschien één volwaardige nummer van te maken was.

Een goed album van een band met groeipotentie. Wel jammer van het grote aantal instrumentale nummers.

Rob van Oosten