AsiaAlbum

Dit is een leuke verzamelaar en dat had ik niet verwacht toen deze heruitgave bij mij op de mat plofte. Integendeel zelfs. Ik kende het oorspronkelijke album niet en een blik op de achterkant met daarop een stel doodgedraaide titels als Heat Of The Moment en Don’t Cry deed het ergste vermoeden: “hebben we hier de meest overbodige cd van de eeuw?”. Het pakte echter heel anders uit.Een fraaie verpakking ligt voor me terwijl de cd z’n rondjes draait in mijn cd-speler. Een fraai geluid vult de kamer. InsideOut heeft veel remasters uitgebracht van Asia en dat zorgt ervoor dat de pakkende melodieuze AOR van Geoff Downes en zijn makkers goed tot z’n recht kan komen. Gezeten tussen mijn boxen wordt al snel duidelijk dat aan deze bloemlezing een goed idee vooraf is gegaan. De cd opent met The Hunter, het nummer dat Downes halverwege de jaren ’80 voor de band GTR schreef en hier de Asia-behandeling heeft gekregen. Het moet een ware verrassing zijn geweest toen “Anthology” in 1997 het eerste levenslicht aanschouwde. De sfeer van het nummer met dragende piano, heeft dat onmiskenbare ’80-geluid behouden. Het kabbelt lekker voort, John Payne zingt aangenaam en het eind is helemaal Pink Floyd uit die tijd.

Het is verder ook Payne die alle nummers heeft gezongen inclusief die uit de ‘Wetton-tijd’. Het is behoorlijk bijzonder om hem te horen zingen in studioversies van Only Time Will Tell, Don’t Cry, The Heat Goes On, Go en Heat Of The Moment. Deze zijn destijds zelfs helemaal opnieuw ingespeeld. Het oorspronkelijke album was bedacht als een soort Greatest Hits met zowel materiaal van de band uit de jaren ’90 als een stel remakes uit de commercieel zo succesvolle jaren ’80. Hiervoor hebben Downes en Payne een beroep gedaan op hun toenmalige bezetting bestaande uit drummer Michael Sturgis en de gitaristen Aziz Ibrahim en Elliott Randall waar ze een jaar eerder nog het “Arena”-album mee hadden opgenomen. Dit heeft “Anthology” gemaakt tot een album waarbij de armen uit de mouwen zijn gegaan.

Sturgis is een goede drummer, misschien niet zo dynamisch als Carl Palmer, maar hij heeft de nummers minstens net zoveel groove gegeven. Downes laat horen dat hij een grote is wiens toetsenspel ik eigenlijk altijd onderschat heb. Zijn partijen komen goed uit de verf in deze remakes. Het synththema van Only Time Will Tell lijkt hier meer betekenis te hebben gekregen evenals zijn spetterende solo in The Heat Goes On. Ik kan het de band eigenlijk niet eens kwalijk nemen dat ze een mega-hit als Heat Of The Moment ge-remaked hebben. Ik vind het zelfs getuigen van lef, want hoe goed John Payne ook zingt, er is maar één John Wetton. Dat moet als een zwaard van Damocles boven hem hangen. Payne heeft een uitstekende stem die het verdient om op z’n eigen kwaliteiten te worden beoordeeld. Met z’n fijnkorrelige schuurpapierstem komt hij uiteraard het beste naar voren in de tracks die zijn weggeplukt van de albums waarop hij de leadzang doet. Hij is goed op dreef in Who Will Stop The Rain, dat op “Aqua” prijkt en het exotische Arena dat afkomstig is van het gelijknamige album, maar de beste indruk laat hij toch achter met de drie nummers van het machtige “Aria”, het aanstekelijke Anytime, de powerballade Feels Like Love en het uitbundige Military Man.

De nummers van deze drie albums laten vooral horen dat het koppel Payne / Downes een neusje had (en nog steeds heeft) voor toegankelijke popgerichte nummers binnen hun stijl. Met Two Sides Of The Moon is te horen dat de heren wel eens de weg kwijt waren, want vanwege het Doe Maar- achtige reggae-stuk zou je ze een voetreis naar Azië willen aanbieden.

Het reguliere album sloot af met Different Worlds, indertijd een nieuw nummer. Het is mooi met een, zoals het Asia betaamt, goed verzorgd zangarrangement. Wel komt het wat middelmatig op me over. Ik kan dan ook een stuk enthousiaster zijn over de bonustrack die op deze Special Edition prijkt. Het gaat hier om een akoestische live-uitvoering van Time Again waarvan met name de toetsensolo me behoorlijk uit m’n dak laat gaan.

Een verzamelaar met een coherentie als deze zie je niet zo vaak, zeg maar gerust nooit eigenlijk. Meestal wordt een aantal nummers bij elkaar geharkt en krijgen de hits een plaatsje aan het begin van de schijf. “Anthology” is niet-chronologisch van opzet, John Payne, Geoff Downes en Michael Sturgis zijn vaste waarden in alle nummers en het materiaal is slechts over een tijdspanne van zes jaar ten uitvoer gebracht. De term ‘album’ is hier dan ook helemaal op z’n plaats. Dat het album coherent is zegt uiteraard nog niks over de variatie. Die is er. Daarvoor zorgen o.a. de symfonische bombast van Only Time Will Tell met aan de andere kant het mysterieuze instrumentale Aqua Part 1 met zweverige synths en zeer herkenbare akoestische gitaar van Steve Howe en het up-tempo Don’t Cry versus het langzame Feels Like Love. “Anthology” is een verzamelaar waar menige band een puntje aan kan zuigen. Een leuke cd die Dick in orde is.

Dick van der Heijde