Asia

Aqua

Info
Uitgekomen in: 1992 (heruitgave: 2005)
Label: Insideout
Website: www.originalasia.com
Tracklist
Aqua Part One (2:26)
Who Will Stop The Rain? (4:35)
Back In Town (4:09)
Love Under Fire (5:14)
Someday (5:49)
Little Rich Boy (4:37)
The Voice Of Reason (5:36)
Lay Down Your Arms (4:15)
Crime Of The Heart (5:57)
A Far Cry (5:30)
Don't Call Me (4:55)
Heaven On Earth (4:54)
Aqua Part Two (2:10)
Bonus tracks:
Obsession (4:59)
Little Rich Boy [live] (6:59)
Love Under Fire [live] (5:55)
Geoff Downes: keyboards, achtergrondzang
Steve Howe: akoestische-, steel- en elektrische gitaar, mandoline, dobro
Carl Palmer: drums, percussie
John Payne: zang, basgitaar, gitaar
Al Pitrelli: gitaar

Met medewerking van:

Anthony Glynne: gitaar
Simon Phillips: drums
Nigel Glockler: drums
Fantasia : Live In Tokyo (2007)
Silent Nation (2004)
Aura (2000)
Arena (1996)
Anthology (1997)
Archiva 1 & 2 (1996)
Aria (1994)
Aqua (1992)
Then & Now (1990)
Astra (1985)
Alpha (1983)
Asia (1982)

De Britse band Asia heeft met haar vierde langspeler moeite om de juiste balans te vinden, wat niet verwonderlijk is, want er staan nogal wat problemen aan de basis van “Aqua”. Grootste aderlating is het vertrek van zanger/bassist John Wetton in 1991. Zijn warme zang maakt plaats voor de ruwe stembanden van John Payne, die welbeschouwd veel beter passen bij de nieuwe huisstijl, dat nu meer de melodieuze rock kant opgaat en in sommige gevallen zich in een progpop stramien bevindt. Feitelijk gaat dat ten koste van de unieke sound die Asia had, maar de bombast blijft een gerenommeerde plaats innemen. Het nieuwe geluid is vergelijkbaar met de band Dare (luister maar eens naar diens klassieker “Out Of The Silence”). De gitarist uit die band, Vinny Burns, stond Asia in die dagen live bij.

Het moet nogal een uitdaging geweest zijn voor de groep om zoveel cd’s verkocht te hebben met “Asia” en “Alpha” (“Astra” was commercieel minder succesvol) om een nieuwe koers uit te stippelen. Toetsenist Geoff Downes stond voor de keus, of helemaal opnieuw beginnen of de groepsnaam te behouden en heeft daarbij voor de gemakkelijkste weg gekozen. Daar was wel de inzet van leden van het eerste uur Steve Howe (Yes) en drummer Carl Palmer (ELP) voor nodig die op huurbasis hun medewerking toe hebben gezegd. Voormalig snarenplukker Mandy Meyer zag geen heil meer in een langer dienstverband en voegt zich later bij de Zwitserse rockformatie Gotthard (die hij in 2005 weer verlaat). Zijn opvolger is Al Pitrelli, een gitarist die Asia het meest stevige geluid ooit geeft.

Gestoken in een werkelijk fabuleuze hoes van Rodney Matthews (al is het logo natuurlijk nog steeds van Roger Dean): een dolfijn met machtige vleugels die door de sprookjesachtige aqua-wereld zwemt, vervaardigd in verschillende soorten blauwtinten, blaast je helemaal weg.

Helaas is het water van de “Aqua” vijver hier en daar niet helemaal op temperatuur. Reden is natuurlijk dat Payne en Downes nog niet een krachtig componistenduo was en er nogal wat ‘vreemde’ eenden in de bijt nodig waren om “Aqua” vorm te geven. Al dat personeel bij elkaar leverde niet altijd lang evenwichtige nummers op. Tracks die je misschien nog kunt slikken van bands als Bon Jovi, maar niet van Asia. In Little Rich Boy maakt de groep het wat mij betreft té bont en wel om de reden het keyboardgeluid te iel klinkt en de compositie geen spanning kweekt, maar puur refreinondersteunend in elkaar gezet is. Back In Town refereert niet alleen wat titel betreft aan Thin Lizzy, maar niemand zou er van opgekeken hebben als de man met het kenmerkende stemgeluid, Phil Lynnot, dit ergens in de jaren zeventig zou hebben opgenomen. Mijn mening is dat het nummer een schaamteloze The Boys Are Back In Town rip off is. Dan heb je dé grootste ontnuchteringen wel te pakken. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik in 1992 twijfelde of het allemaal goed ging komen met de band, na beluistering van dit album. Gelukkig viel het allemaal mee. Wel kun je duidelijk horen dat Payne nog in zijn rol van zanger moet groeien. Met ingang van opvolger “Aria” geeft hij er blijk van te weten dat minder ook meer kan zijn.

Dan het songmateriaal. Who Will Stop The Rain is van pure klasse, gewoon omdat het anders is. Het wijkt af van het klassieke ‘verse chorus verse’ en dat blijkt een gouden greep. Vooral de akoestische solo van Steve Howe trekt de aandacht. The Voice Of Reason betekent een kleine stap terug naar het eerste album “Asia”, met Howe gevoelig op zijn steelgitaar spelend en toewerkend naar de omslag die na pakweg drie minuten ontstaat. De drums komen dan op en de song vervolgd zijn weg door meer rhytmisch vaarwater. Een indrukwekkende song die aan mijn aandacht was ontsnapt. Meer up-tempo, maar nog steeds met een herkenbaar Aziatisch gezicht is Lay Down Your Arms. Je moet eens opletten hoe opzwepend de combinatie tussen toetsen en gitaar is. Let je op de flitspalen als je dit in de auto draait? Mijn favoriete nummer van “Aqua” is A Far Cry dat opent met die welbekende trompetgeluiden uit Downes’ trukendoos. Het heeft een lekker ritme, is zo heerlijk bombastisch dat je er bijna in verdrinkt en Payne zingt werkelijk de longen uit zijn lijf. Het is een song die aangeeft dat de nieuwe line-up wel degelijk potentie heeft. Wel als een jongeling die schreeuwt om te groeien en wie het vervolgtraject kent, weet dat de Aziaten het beste nog moeten uitbrengen. Don’t Call Me is keyboard gedomineerd, derhalve een typisch Downes nummer, al schreef hij het samen met Johnny Warman. De grootste muzikale klapper is echter Heaven On Earth, die groots is in het refrein ‘Oh If You Walk Away’, dat altijd goed is voor kippenvel. Ook kent het een zinderende muzikale brug naar het einde van de song. Op die momenten vestigde ik mijn hoop dat Asia nog tot imposante dingen in staat zou zijn.

Aqua is een overgangsdocument. Uniek doordat drie originele bandleden weer samenspelen. Met elk nieuw album zou de band meer en meer uit zijn eigen as(ia) herrijzen. De special edition heeft als extra’s live-opnamen van Little Rich Boy, Love Under Fire en de op “Archiva 2” ook al te traceren Obsession (overigens een prima nummer). Het geluid is verbeterd, maar het zal veel mensen die de cd al hebben staan niet overtuigen om het album opnieuw aan te schaffen. Voor fans is het een ander verhaal. InsideOut heeft er alles aan gedaan om juist die categorie het naar de zin te maken, waarvoor hulde. En om dat te vieren schenk mij maar een glas “Aqua” in.

Ton Veldhuis

Koop bij bol.com

Send this to a friend