AsiaAlbum

Rampen, groot of klein, ze zijn aan de orde van elke dag. Ze zijn verraderlijk, immers het is bijna onmogelijk adequate preventieve maatregelen treffen. Zo kon ook Asia zich niet aan het noodlot onttrekken dat de groep in 1996 trof. De studio ‘Electric Palace’ was onder water gelopen, te wijten aan een gebarsten pijp. Daarna werd met het opruimen begonnen. Kasten werden opengetrokken, archiefmateriaal gevonden en besloten werd om dit materiaal aan de vergetelheid te ontrekken door het via officiële kanalen uit te brengen. De werkjes stammen uit de periode van de drie laatste studio-albums “Aqua”, “Aria” en “Arena”.

Je kunt het een klein wondertje noemen dat dit dubbelalbum ook door InsideOut heruitgebracht is, want primair kun je dit album niet als een volwaardige release beschouwen. Toch moet na zorgvuldige screening de conclusie getrokken worden dat dit wel degelijk een absolute must voor de Asia-fan is. Afwisseling is troef op deze schijf. Zo komt de luisteraar, naast compacte pop- en rocksongs, in aanraking met instrumentale emotie. Ik geef toe, niet altijd even boeiend (het korte The Mariner’s Dream), maar nu en dan verschijnen er kleine sfeerrijke verrassingen zoals Ginger (met Steve Howe) en Armenia.

Heart Of Gold is een lekker pakkend nummer, heeft dan misschien nét niet hetzelfde niveau als het reguliere studiowerk, maar het zalige gitaarsolootje en de flitsende keyboardactie doet me wel heel plezierig kwijlen. Dit is overigens het tweede nummer dat het duo Downes / Payne samen schreef. De pakkende compositie Boys From Diamond City vind je ook terug op het soloalbum “The Higher You Climb” van Max Bacon (wie kent deze fenomenale zanger van GTR nog?). Geschreven door Downes en Warman, toegankelijk en vriendelijk zwaaiend naar de mensen van de radio. Tears is een kenmerkende Downes / Warman poprock kunstuiting die ook in een andere uitvoering op Downes’ soloplaat “Vox Humana” is verschenen. Hetzelfde lot treft Moon Under The Water.

Wat ik niet begrijp is dat de ballad I Can’t Wait A Lifetime het niet verder geschopt heeft dan deze verzameling. Heerlijk orkestraal raakt Downes een gevoelige snaar. Dramatisch smeekt Payne zijn geliefde om hem niet te laten gaan. Het was oorspronkelijk de bedoeling dit nummer met een echt strijkorkest op te nemen… wat zou dat waanzinnig hebben geklonken. Fight Against The Tide steekt dan weer compleet anders in elkaar. Het is de Asia-manier om de band Queen te eren. Met een paar aanpassingen had dit heel goed kunnen werken op één van bovengenoemde albums. Downes laat echt het achterste van zijn tong zien met zijn sequencers en allerhande andere trukendoosjes. Liefhebbers van bombast kunnen in elke geval hun hart ophalen. Dat ELO een belangrijke leidraad is geweest (wellicht is Payne’s betrokkenheid bij ELO Part II bekend?) blijkt uit de cover van het oude Showdown (lekker heavy, maar de drums klinken nogal mechanisch) en het zelfgeschreven ALO (‘Asiatic Light Orchestra’, ooit nog als demo gediend voor ELO Part II).

Als een verfrissende wind waait Don’t Come To Me door het bloemrijke Aziatische bos. Noem het een popsong, noem het alles wat je wilt, maar dit is een warme compositie en ik durf het zelfs als één van de beste songs op “Archiva” aan te duiden. Van origine bedoeld om op “Arena” te pronken. Overigens, ik verkies schijf twee boven de eerste. In dat kader noem ik That Season, Can’t Tell These Walls en The Higher You Climb (het laatste nummer is ook vertolkt door Max Bacon). Allemaal uitstekende nummers die op geen van Asia’s albums zouden misstaan. Het door de Hammond gedreven, meeslepende Right To Cry, is een levensliedje dat indruk achter laat, een bewijs dat niet alles hoeft te schreeuwen om aandacht te krijgen. Eenvoudig maar doeltreffend!

Extra snoepjes? Welzeker! Anytime, van haar intro ontdaan, is weliswaar niet essentieel, maar het geeft het nummer een nog krachtiger melodieuze rock feel. Het akoestische Open Your Eyes moet je uiteraard gewoon in de meest aansprekende uitvoering horen en die staat op “Alpha”. Deze versie is ‘akoestisch’ én met John Payne. Ik heb helemaal niets tegen de man, integendeel zelfs, het is een prima zanger, maar dit nummer hoort gewoon bij het warme stemgeluid van John Wetton! Vreemd wordt het met de edit van Little Rich Boy. Waarom is men vergeten de rest van het nummer weg te halen? Sorry hoor, ik vind dit echt de meest vreselijke Asia creatie aller tijden. En na Turn It Around in een wat aparte ‘etnic’ mix doet papa de kastdeur dicht, want we gaan zo eten.

Dit album op zijn waarde schatten is voorwaar geen sinecure, want de luisteraar dient zich er steeds van bewust te zijn dat de nummers weliswaar van het stof ontdaan zijn, maar niet meer dan dat. Niet gemodificeerde composities hebben beoordelingscriteria die anders liggen. Dan blijft een aardige collectie etsen over waartussen de liefhebber best wat pareltjes vindt en daarom is het al de moeite waard geweest om ze aan het publiek te openbaren. Het bijbehorende boekwerkje is erg informatief en voor liefhebbers aantrekkelijk om de oorsprong van de diverse songs te achterhalen. Met leuk artwork van Rodney Matthews en een opgevijzelde geluidskwaliteit is dit de manier om uit dé kast komen. InsideOut zeg maar.

Ton Veldhuis