AsiaAlbum

Deze plaat is een mijlpaal voor me. Niet slechts de hitte van het moment maar een vuur dat onuitblusbaar bleek te zijn. Dit zette destijds mijn muzikale wereld helemaal op de kop. Niet alleen voor mij, dat blijkt onder meer uit de verkoopcijfers, want het is nota bene het best verkopende debuutalbum aller tijden in de Verenigde Staten. Wereldwijd werden er meer dan negen miljoen platen van verkocht. Boston wordt daarmee naar de tweede plaats verwezen.

Als een hongerige potvis verslond de groep Yes het elektropop duo The Buggles, verantwoordelijk voor de monsterhit Video Killed The Radiostar. Wat in 1980 een schok voor veel fans was, betekende na de collectief afgezeikte, maar alleszins behoorlijke cd “Drama”, het begin van een nieuwe supergroep. De majestueuze naam die de groep kreeg toebedeeld was Asia! Een continent met duizend mogelijkheden, duizend geheimen en duizend gezichten. Stel je eens een mix van Yes, UK en ELP voor. Zoiets kom je zelfs niet in je stoutste dromen tegen!

Nou bleek het geluid toch wel anders uit te pakken dan de opsomming van deze zwaargewichten in de progressieve wereld doet vermoeden. De ‘echte’ serieuze progzielen zullen misschien in al hun bekrompenheid boven hun teiltje hangen, maar degene die af en toe in de spiegel om zichzelf lacht, zal de drijfveer snappen die deze veteranen hebben om wat minder lange songs te maken en zodoende een ingeslapen progressieve stroming wat meer power te geven. Dat gaat zanger/bassist John Wetton (UK, Uriah Heep, King Crimson en Family), toetsenist Geoff(rey) Downes (Yes en The Buggles), gitarist Steve Howe (Yes) en de sympathieke drummer Carl Palmer (ELP en Three) bijzonder gemakkelijk af.

Tja, dan heb je een supergroep, vier ego’s die strijden om een voordelige positie in de band en werkt dat dan? Nou gezegd moet worden, het betekende eerst vuurwerk en daarna moest bakzeil gehaald worden. Howe komt tijdens dit album ruimschoots aan bod om zijn compositorische eieren te leggen, maar daarna komt de gitarist ernstig in de verdrukking. Hij zou vooral Yes-achtige nummers willen schrijven en dat past niet binnen het concept Asia.

Het geheel werd opgenomen in ‘Townhouse studio’s’ in Londen en Mike Stone wordt aangetrokken om de productieactiviteiten voor zijn rekening te nemen. Hij werkte onder meer voor Queen en Journey. Als je de cd in je handen houdt valt uiteraard direct het hoesje op. Ik ben geen liefhebber van al het werk van Roger Dean, maar zijn verrichtingen op de eerste drie Asia cd’s spreken me erg aan. Op “Asia” siert een draak die opstijgt uit het water. Een krachtige voorstelling die goed past bij de muzikale uitingen. Negen songs met lijsttrekker Heat Of The Moment, die op mij dan net weer de minste indruk maakt, maar het toch in de hitlijsten erg goed doet (nummer 4 in het land van ‘Uncle Sam’). Only Time Will Tell is een veel knappere song, live erg moeilijk te spelen door het lastige arrangement en door de zinnen minnende aanwezigheid van gitaar die een vraag en antwoord spel aangaat met de uitermate goed zingende Wetton. Afwisselend, ook doordat Downes’ keyboard van zich laat spreken. Kenmerkend zijn de elektronisch opgewekte trompetgeluiden, bijna koninklijk klinkend. Trouwens, het nummer kon wel model hebben gestaan voor de hit The Final Countdown van de Zweedse band Europe (uit 1986). In alle nummers hoor je de sprankelende muzikaliteit, anno 2005, nog steeds doorklinken. Dat geldt ook voor de meeslepende ballad Without You, die bol staat van de emotie, zonder twijfel één van de beste ballads van Asia. Het zit zeker niet op een standaard manier in elkaar, want instrumentaal gaan alle remmen los. Wildest Dreams is totaal anders, een anti-oorlog song, energiek en uitdagend. Je hoort hoe perfect de mannen op elkaar ingespeeld zijn. Howe trakteert de luisteraar op een prachtige solo en het einde biedt ruimte voor Palmer om zijn kunsten aan de dag te leggen. Het ‘soldatenkoor’ geeft het nummer ook iets extra’s mee. En dan komt het gesprek op het lelijke eendje One Step Closer. Het toetsengeluid klinkt allesbehalve vol en werkt soms behoorlijk op mijn zenuwen. Daar hadden ze wat mij betreft het weggestemde Ride Easy voor in de plaats mogen zetten.

Cutting It Fine is niet erg licht te verteren in het begin, maar als daarna super symfonisch Downes zijn hele toetsenarsenaal aanspreekt, wordt de muziek geïnjecteerd met indrukwekkende pracht en praal. Sole Survivor is een up-tempo nummer, dat als het ware een ijslaag op het grote Aziatische meer vormt, totdat het gebroken wordt door een intens en kippenvelopwekkend middenstuk dat je mond laat openvallen. Het is alsof je plotseling weet dat je de enige overlevende bent, even je zwakheid toont en dan die harde trek in je gezicht terugkrijgt. De snelheid komt terug en je gaat op weg naar een plek die veilig is. Heel mooi en herkenbaar vormgegeven. Here Comes The Feeling is het enige nummer dat helemaal door gitaar wordt gedomineerd, zonder enige twijfel afgedwongen door Howe. Het heeft een uiterst fraaie opbouw, heen en weer getrokken door afwisselend rustige en passievolle passages, geleid door het altijd gedreven drumgeweld van Carl Palmer. Ook valt me op dat de vocalen tot in de perfectie gevijld zijn. Hoe is het mogelijk dat deze cd zo ongelooflijk onderuit gehaald werd door (voornamelijk) de Engelse pers?

Het hoeft verder geen betoog, Asia is de lange reis waard! Het oude materiaal is opgepoetst uitgebracht op de verzamelaars “Anthologia” en “Gold” (tot en met “Now & Then”). Misschien dat ook Kari-Anne en de remix van Go op een bepaalde manier uitgebracht kunnen worden. Dan mist in de collectie van de fan ook nog de videoclip van laatstgenoemd nummer (de rest staat op de dvd “20th Century Masters – The Best Of Asia”). Als je zoveel albums verkocht hebt lijkt me dat een gentlemen-agreement! Een smeekbede aan het adres van Geffen Records? Geen probleem, maar we wachten eerst met smart af. Misschien dat in 2007 een speciale (complete) box de nood kan lenigen, want dan is het 25 jaar geleden dat “Asia” uitgebracht werd.

Ton Veldhuis