AsiaAlbum

Asia kan je gerust de Transatlantic of de OSI van de jaren ´80 noemen. De samensmelting van de proggrootheden Steve Howe (Yes), John Wetton (o.a. King Crimson en UK), Geoff Downes (Yes) en Carl Palmer (ELP) was (en is) er één om je vingers bij af te likken. Vele fans hadden bij deze samenstelling hoogstaande pure symfo verwacht, maar kwamen bedrogen uit. Asia maakte lekker in het gehoor liggende AOR / progrock met pakkende melodieën en lekkere refreinen. Commercieel gezien was het een schot in de roos. Van het debuutalbum “Asia”, met o.a. de hit Heat Of The Moment, werden meer dan 2 miljoen exemplaren verkocht en de band gaf concerten in de grootste zalen en stadions van de wereld. In 1983 verscheen de opvolger “Alpha”, deze was wat minder succesvol, maar deed het ook uitstekend.

Hierna flikkert de band, onder druk van platenlabel Geffen, John Wetton uit de band en wordt Greg Lake aangenomen. De personeelswisseling werkt niet en Wetton wordt, midden in het schrijfproces van “Astra”, teruggehaald. Steve Howe en John Wetton kunnen echter niet meer met elkaar door één deur en Howe wordt door Mandy Meyer (Krokus) vervangen. De meningen over “Astra” zijn tot op de dag van vandaag nog steeds zeer verdeeld. De één vindt het een waardeloze plaat en de ander vindt hem geweldig. Ik zit een beetje in het midden, “Astra” heeft een paar prachtige nummers, maar ook een paar missers en toch draai ik de cd nog heel regelmatig.

Het album opent met Go. Meteen één van de beste nummers van het album. Het verloopt lekker up-tempo en heeft een enorme drive. Na een intro op kerkorgel komt de Asia dieseltrein meteen op gang met lekkere gitaarriffs, stuwend drumwerk en warme toetsentapijten op de achtergrond. Het geheel doet qua drive en adrenalinegehalte sterk aan Survivor denken. Wetton zingt uitstekend en ook Mandy Meyer doet het uitstekend en laat een paar lekkere gitaarsolo´s horen.

De ballade en persoonlijk misschien wel Asia´s mooiste nummer is Voice Of America. De melodie is prachtig en Wetton haalt hierin het beste in zichzelf naar boven. Het catchy en prachtig meerstemmig gezongen refrein moet je wel meezingen en de gitaarsolo tegen het einde is oorstrelend.

Net als Go, heeft Hard On Me een enorme drive. Het verloopt lekker up-tempo met snel toetsenspel en een prettig ronkende basgitaar. Het heeft een rustiger tussenstuk, maar over het geheel genomen houdt de band het gaspedaal er goed op. Een stuk minder is Wishing, dat een beetje zeikerig aandoet en een gebrek aan spanning kent. Een ietwat standaard AOR nummer met een gebrek aan peper.

Rock And Roll Dream, Countdown To Zero en Too Late zijn lekkere stevige nummers, met een mooie melodie en doeltreffende refreinen. De nummers lijken allemaal aardig op elkaar en toch gaat het nergens vervelen. Het album duurt nog geen 45 minuten en dat hadden er ook niet meer moeten zijn. De tijd vliegt wanneer je naar dit album luistert en laat je met een goed en energiek gevoel achter. Ideale muziek voor tijdens het hardlopen of voor in de sportschool.

Maarten Goossensen