AsiaAlbum

Het kon niet uitblijven… nadat eerst de naam Asia hardhandig door de oude garde teruggeëist werd op de ook al niet meer zo heel jonge honden John Payne en co (die sindsdien verdergegaan zijn als GPS) en na een eerste reunie toernee, was de tijd rijp voor een nieuw studioalbum van de originele Asia, zoals John Wetton, Geoffrey Downes, Steve Howe en Carl Palmer zichzelf graag noemen. En terecht, want deze originele Asia heeft maar liefst twee albums opgenomen en op het moment van uitkomen van “Phoenix” was dat pas 26, respectievelijk 25 jaar geleden.

Ik heb er nooit echt een geheim van gemaakt dat mijn sympathie eigenlijk net wat meer bij de jaren ’90 incarnatie van Asia ligt dan bij de originele versie, maar misschien is dat meer een algemene kwestie van sympathie voor de underdog. Terugkijkend zijn beide toch relatief ‘gewone’ poprock-groepen met een iets symfonisch randje, waarbij de Wetton-Asia wat meer op het muzikale vuurwerk focuste en de Payne-Asia wat meer op de subtiele popliedjes. Op detailniveau vallen voor beide nog wat voors en tegens aan te dragen, maar ach, zo ver loopt het allemaal verder ook weer niet uiteen.

Muzikaal vuurwerk dus. En dat mag dan wat plat klinken, je moet wel een ongelooflijke sufmuts zijn om niet meteen door Never Again gegrepen te worden. Dat deze albumopener in een aantal opzichten bijna als een carbonkopie van het aloude Heat of the Moment klinkt, mag de pret niet drukken. Integendeel: het is een aankondiging dat deze plaat een Feest der Herkenning wordt. We vergapen ons dus wederom aan Steve Howe, die met een krachtige intro de aandacht opeist en aan een effectief refrein. Zullen we dan ook nog eenmaal opmerken dat John Wetton nog steeds goed bij stem is (en daarin ook simpelweg de meerdere van John Payne)? Oké, bij dezen!

Epics. Gelukkig heeft Asia zich nooit bezondigd aan de plaatkant vullende nummers waar de oude broodheren van met name Howe en Palmer zich soms onledig mee hielden. De wat langere nummers van Asia doen niet zelden een beetje koddig aan en op zijn best zijn ze van een charmante naïviteit. Het meest in het oog springende voorbeeld is natuurlijk The Day Before The War (“Arena“), maar ook de originele Asia flirtte wat met het concept progepic op het debuut (Cutting It Fine) en op “Alpha” (Open Your Eyes): allemaal in de basis vrij eenvoudige nummers met lang uitgesponnen instrumentale stukken, die soms eigenlijk volkomen los staan van het eigen liedje.

Op “Phoenix” wordt Asia’s epic-catalogus met twee exemplaren uitgebreid. Beide achtminuters bestaan uit drie titels zonder overkoepelende naam, zodat zelfs de suggestie van één geheel uit de lucht is. Van de twee is Sleeping Giant / No Way Back / Reprise de minste: het hoofdnummer is wat al te simpel met een saai refrein, terwijl Sleeping Giant op zich een Downes op dreef laat horen, maar de relatie met het hoofdnummer is zelfs voor Asiabegrippen ver te zoeken. Duidelijk beter is Parallel Worlds / Vortex / Deya, vooral met dank aan de instrumentale progressie, waar ditmaal het gehele collectief schittert.

Voor het overige hebben de ballads en midtempo nummers een wezenlijk aandeel in de plaat. Wat dat betreft grijpt het nieuwe materiaal niet alleen terug op “Asia” en “Alpha” maar vooral ook op het veel recentere duowerk van Wetton en Downes. Een echte domper zit er niet tussen, maar met twaalf nummers die tezamen ruim 65 minuten duren, is zeker niet elke bijdrage even relevant. Het nogal zoete Heroine is best aardig, maar kan toch niet echt in de schaduw staan van een Without You of Ready To Go Home. Wel weer leuk vind ik het wat huppelige Wish I’d Known All Along.

De originele Asia is terug en het is een Feest der Herkenning geworden, hoewel voor mij persoonlijk net iets meer herkenning dan feest. De liefhebber van het eerste uur vindt op deze plaat in elk geval genoeg waardevolle toevoegingen aan het rijke Asia, Friends & Relatives repertoire. En misschien blijkt, na de volgende twee live platen, het studio weerzien niet eens eenmalig te zijn. Of is het binnenkort eerst tijd voor een Buggles (studio)reunie?

Casper Middelkamp