AsiraAlbum

Het beluisteren van het debuut van, een inmiddels bekende, band heeft altijd iets bijzonders. Kon je toen al voorspellen dat de artiest klassiekers zou gaan maken? Veel muzikanten moeten immers nog een beetje doorontwikkelingen na hun eerste release. Welnu, dit is een debuutplaat waarbij men zich in positieve zin kan afvragen wat we in de toekomst nog mogen verwachten. Asira zou zo maar eens heel wat bekender kunnen worden.

De heren zijn geïnspireerd door verschillende (prog)-metalbands, waaronder Opeth en Anethema. Grote namen die hun sporen inmiddels al verdiend hebben. Het aanhalen van deze bands oogt dan ook overmoedig, ware het niet dat deze twee namen aardig indicatief zijn voor de stijl van dit album. Zo doet de afwisseling tussen metalen gitaarslagen en folky melodieën inderdaad aan Opeth denken. Die band stuurt je echter zelfs in de rustige stukken nog een duister bos in. Asira klinkt net wat luchtiger. Je hoort op “Efferenc”’ veel weidse muzieklandschappen met af en toe een blast beat. Deze open tonen lijken dan weer op de stijl die Anathema zich sinds 2010 heeft aangemeten.

Toch voelt de muziek niet aan als een mengvorm van de vooraangehaalde artiesten, aangezien  Asira daarvoor te veel eigen elementen toevoegt. Deze band is bijvoorbeeld erg goed in het langzaam opvoeren van de spanning. “Efference” bevat tien stormachtige nummers die steeds harder van de toren blazen. Het beste merk je dit op het titelnummer. Het klinkt gelijk een tikkeltje verdrietig door de tragische, langzame tonen die desondanks snel het tempo oppakken. Als dan uiteindelijk het metaalgeweld losbreekt , is het effect welhaast extatisch. Erg indrukwekkend! De heren gebruiken metal zoals een vaardige horrorregisseur een monster inzet. Er wordt veel naar een uitbarsting gehint, maar deze wordt spaarzaam ten toon gespreid. Op Phosporous bewijst de band dat ze tevens goed kunnen raggen. Het contrast tussen de heldere zang en grunts is hier erg sterk. Een dromerige sfeer blijft overeind, ondanks de soms heftige tonen. Ten slotte moet met name op This Mortal Tides een grote pluim worden gegeven aan gitaristen Ethan Bishop en Martin Williams, aangezien zij veel gevoel in hun spel leggen.

Hoewel men grotendeels positief gestemd kan zijn over dit album, zijn er wel enkele kritiekpunten. De zangstem van Jack Reynolds lijkt soms net iets te dun voor hetgeen hij tracht te doen. Desalniettemin hoor je, bijvoorbeeld op de intieme openingszang van Whispers Of The Moon, goed wat de bedoeling was. Het is eigenlijk ook wel heel sympathiek dat een stem niet helemaal gepolijst is. Van veel groter belang is echter dat sommige passages net iets te gewoontjes klinken. Wellicht kan Asira in de toekomst nog wat verrassende wendingen of exotische instrumenten toevoegen om meer overtuigen. De band heeft dus zeker nog ruimte om te verbeteren. Het is echter geen Don Quichotte-achtige taak om hetzelfde niveau als die van hun invloeden te bereiken.

“Efference” is kortom zeker een interessant debuut. De heren laten duidelijk horen veel in hun mars te hebben, maar ze mogen desalniettemin net wat meer lef tonen in hun composities. Het fundament ligt er in elk geval. De toekomst zal leren of deze band dat verder weet uit te bouwen.

Luuk Peerdekam