AssalAlbum

Assal is het soloproject van Adam Lassa en “Cialo i Duch” is het eerste album daarvan. Je hoeft je hersens niet te pijnigen met de vraag waar je de man van zou kennen en ook Google hoef je daar niet voor te raadplegen. Na twee zinnen te hebben gehoord weet je het al: Lassa is de typische zanger waar de Poolse neo-progband Abraxas in de jaren`90 furore mee maakte. Enige beluistering van “Cialo i Duch” maakt duidelijk dat de plaat met z’n theatrale en melodieuze muziek weliswaar in het verlengde ligt van Abraxas, echter er is een levensgroot verschil. “Cialo i Duch” mist op alle fronten bravoure en is nergens flamboyant. Het album is zogezegd slappe hap.

Lassa maakt gebruik van gesamplede drums en dat komt de dynamiek van het schijfje niet ten goede. Ook het feit dat hij niet echt een virtuoos is op gitaar en toetsen doet de duimen nauwelijks omhoog gaan.

Toch is er een stemmetje in me dat zegt dat “Cialo i Duch” best aardig is en dat ik het album niet moet willen vergelijken met de schijven van Abraxas. Oké, het is allemaal best mooi gemaakt, je hoort een hoop liefde voor de muziek en het is beslist geen straf om naar de stem van Lassa te luisteren. Lassa zingt deze keer weer in zijn moerstaal en dat is een zegen. Ooit zong hij namelijk in het Engels en dat was tenenkrommend. Het is opmerkelijk hoe hier de warme, grotendeels door toetsen ingekleurde muziek zijn hoekige Poolse woorden draagt. Je verstaat er waarschijnlijk geen snars van en toch komt het binnen. Dat is op z’n minst verdienstelijk te noemen.

Op “Cialo i Duch” zal je de fraaie momenten bij elkaar moeten sprokkelen. Gelukkig zijn die er. De meeste nummers kennen wel zaken als een aardige gitaarlijn zoals in Alter Ego, een lekker introotje als in Kazdy Mysly of een geslaagde toetsensolo zoals in Biblioteka Palmowych Lisci. De plaat wordt nergens bizar slecht, hoewel het gestotter in Heder buitengewoon irritant is. Verder is het matigheid troef.

“Cialo i Duch” krijgt van mij het voordeel van de twijfel. Voorlopig mag de cd bivakkeren naast de grote jongens in mijn rek. Er gaat iets mysterieus van het album uit. Ik weet het ook niet, misschien hoop ik wel dat ik het album op een dag erg mooi zal gaan vinden. Ik vrees echter dat die dag nooit gaat aanbreken.

Dick van der Heijde