AstrakhanAlbum

Het gegeven dat Astrakhan als zoekwoord op deze website tot voor deze recensie nul hits opleverde zegt genoeg over deze Zweedse groep. Genoemd naar een stad in Oost-Rusland waarvan niemand ooit gehoord heeft. Toch leverde deze vrijwel onbekende band al twee albums af. En het onofficiële live album “Superstar Experience”, dat geïnspireerd is op Jesus Christ Superstar. Want gek genoeg leverde dit zijproject wel enige bekendheid op. Vooral in Zweden. Allemaal redenen om deze groep én het derde album aan een oordeel te onderwerpen.

Wanneer je naar de eerste twee albums van Astrakhan luistert, gaat je auditieve cortex gelijk aan het werk. Die signaleert om te beginnen Deep Purple en gaat via Psychotic Waltz naar Opeth om te eindigen bij Pain Of Salvation. Ofwel classic hard rock met invloeden van bluesrock en progmetal. Op dit derde album met de weinig optimistische titel “A Slow Ride Towards Death” is dat niet veel anders. Ware het niet dat de recente aandacht van de groep voor Jesus Christ Superstar hoorbaar heeft meegelift. Daarvoor verantwoordelijk is zanger en ‘Jesus’ Alexander Lycke. Een man met een dijk van een stem.

De teksten op dit album – en daarmee de rode draad – gaan over verbroken relaties (in brede zin) en niet-uitgekomen dromen. Maar ook de liefde voor muziek. Hoe kan het ook anders wanneer je uit Zweden komt.

Het schijfje opent met Lonesome Cry. Het is de eerste single waarvan de release vergezeld ging van een fraaie video. Zonder intro wordt je direct geconfronteerd met de donkere en charismatische zang van Lycke. De hint naar Deep Purple en de eerste twee albums is evident. Het instrumentale intermezzo verwijst subtiel naar Pink Floyd. Kortom, in vijf minuten hoor je wat deze groep in huis heeft. En dat is veel.

Maar Astrakhan is van meer markten thuis, zo bewijst Take Me With You. Licht oriëntaalse invloeden en een intermezzo wat aan Pain Of Salvation doet denken. Ook vocaal openbaart zich het brede palet aan mogelijkheden. Compositorisch zijn de mannen niet altijd te doorgronden. Zo kent What You Resist Will Remain abrupte sfeer- en tempowisselingen die voor een intensieve luister-uitdaging zorgen. Naast intensief is deze uitdaging groot in het laatste deel waar de bandleden een poging doen om samen te zingen.

Een van de hoogtepunten is Never Let You Go. De duistere en logge gitaarriffs zijn des Black Sabbath’s. Ze worden afgewisseld met rustige passages waar Lycke’s zang soms doet denken aan Daniel Gildenlöw. De vaak spannende overgangen zijn ook een stuk natuurlijker. Hoogtepunt is de vlammende gitaarsolo van Johann Hallgren. Deze voormalig Pain Of Salvation gitarist speelt ook een hoofdrol op de hardrocker Youtopia. Dat doet hij ook op Until It Ends, maar dan in een opwindende passage met Per Schelander, die zijn basgitaar aangenaam doet ronken. Mede daardoor stijgt ook drummer Martin Larsson hier tot grote hoogte.

Het album besluit klinkend met M.E. 2020. Met dik negen minuten en proggy invloeden zorgt het voor een sneller kloppend hart van de progliefhebber. Voormalig bandlid, maar nu ‘slechts’ gast, Jörgen Schelander krijgt ruim baan op toetsen. De tempo- en sfeerwisselingen zijn legio en opnieuw zijn er oriëntaalse invloeden. De grootste overgang zit halverwege een stuk waar Lycke een Jesus Christ Superstar-achtig stempel drukt. Het slotakkoord is voor Hallgren met een schitterende gitaarsolo die na ruim een minuut langzaam wegsterft. Prachtig gedaan.

Dit derde album van Astrakhan is een prima instapmoment voor liefhebbers van genoemde groepen en genres. Wanneer er compositorisch stappen gezet worden kan deze groep zonder twijfel verder doorgroeien. Met een groter aantal hits als gevolg.