At FirstAlbum

Smullen!

Als ik ergens van kan genieten is het wanneer een Nederlandse band een debuutalbum in de markt zet dat knap in elkaar steekt. Helemaal mooi wordt het dan als een band zich tijdens de eerste luisterbeurt ontpopt als een ongepolijste diamant, waar zo hier en daar wat aan geslepen ‘mag’ worden. Maar beste lezers, deze band is een topper in spé!

Pittig, hard en in your face. Dat is kort en krachtig de juiste manier om de muziek van de Brabantse band At First te omschrijven. Het album is een scherpzinnige balans tussen rock, metal en een vleugje punk, aangevuld met sfeervolle toetsen en programmering. Volgens eigen zeggen is de band geïnspireerd door bands als Rage Against The Machine en Alter Bridge. Laatstgenoemde band haal je niet specifiek uit de muziek wanneer je voor het eerst naar deze plaat luistert, maar dat kan aan de dienstdoende recensent liggen. De scherpzinnige luisteraar herkent waarschijnlijk wel enkele contouren van Rage Against The Machine in albumopener Come Get Your Entertainment en track nummer drie: For What It’s Worth.

At First is in 2015 in Breda opgericht en het eerste wapenfeit van de band is de ep “Dreams Inc” wat in 2017 het levenslicht ziet. Door hun energieke live performance en no-nonsense mentaliteit heeft At First al verscheidene wedstrijden gewonnen, op festivals en in zalen gespeeld als AFAS Live, Breda Barst, het Female Metal Event, De Cacaofabriek en het HBO Intro Festival. Ook heeft het vijftal het podium gedeeld met acts als Dool, Bring Me The Horizon, Textures en The Royal. De verscheidenheid aan video’s op hun eigen YouTube kanaal is indrukwekkend, maar helemaal bijzonder als je weet dat de band zelf verantwoordelijk is voor de producties van deze video’s. De titel “Deadline” van het album verwijst naar de druk in de moderne maatschappij en indirect hoelang die status houdbaar is. Het antwoord krijgt de band twee maanden na de releasedatum, de wereld staat economisch stil door de Coronacrisis.

Laten we het gelijk bij het begin van deze beoordeling poëtisch brengen: Zangeres Jamie Jochems is als de vrucht die de belofte der bloemen zal overtreffen. De beoordeling van “Deadline” moet wat mij betreft met haar beginnen. Ook al kan ze hier en daar wat schaven aan haar techniek, zij is van absolute meerwaarde voor deze band. Over de hele cd gezien neemt ze verschillende gedaanten aan, die ze stuk voor stuk bovengemiddeld uitvoert. Bijvoorbeeld het robuust harde We The Future en Infinity, waar ze een rockbitch in de dop is. Maar ook haar screams klinken vakkundig en zijn een mooie afwisseling in haar pallet. Wanneer je oppervlakkig naar haar luistert kan je tijdens de rustig gezongen partijen gelijkenissen vinden met Jacqueline Govaert van Krezip. Wat mij betreft blinkt ze het meest uit in de track More. Naast haar excellente zang is dat een bijzonder progressieve track die er vooral uitspringt door originaliteit. Jochems begint in de lage noten en wisselt af met screams om vervolgens in de hogere regionen te eindigen in de refreinen. Ook instrumenteel is dit een interessante track en in mijn optiek een uitstekende single ter promotie van het album.

Nadat we Jochems op een voetstuk hebben geplaatst mogen we de instrumentalisten niet vergeten, want die zijn minimaal van hetzelfde kaliber. De gitaarriffs van Kevin Sneijers en Youri Valentijn zijn melodieus, van tijd tot tijd behoorlijk stevig en zo nu en dan heerlijk agressief. Vooral het gitaarwerk van deze heren laat je twijfelen op welke plek je de muziek moet indelen. Is het een rockalbum, is het een progplaat of een metal cd? Die twijfels komen gedeeltelijk door de subtiele programmering en elektronica die zorgen voor een extra dimensie en zetten je soms op het verkeerde been. Zo laat de song Wanderlust door de gitaren en de elektronische toevoegingen een connectie horen met een band als Tesseract, maar de structuren van een band als Periphery liggen bijvoorbeeld ook op de loer bij deze band. At First gebruikt namelijk evenals die twee djent bands complexe structuren en vooral de ritmesectie excelleert tijdens die wiskundige composities. Bassist Barry Bressers levert goed werk, maar drummer Ramses van Rijsewijk verbluft nog het meest met zijn klasse. Een nummer waarin hij een hoofdrol met zijn techniek vervult is Turbulence. Wat mij betreft hadden de drums meer organisch verwerkt mogen worden in de productie, maar de techniek van Rijsewijk maakt veel goed.

De epic Change begint met een stuk elektronica dat eigenlijk haaks staat op de stevige metalromp van de track. Na een paar minuten stevige riffs worden we verrast door sfeervolle toetsen en een proggy aanpak van het tussenstuk. De fans van Ayreon kunnen zich vervolgens helemaal vinden in de specifieke riff die na zeven en een halve minuut zijn opwachting maakt. Ik daag de Ayreon fans graag uit; u weet mij te vinden via onze infobox!

Productioneel zijn er enkele kleine opmerkingen te maken en dan hebben we het vooral over de equalizing en mastering, die niet overal feilloos is. Zo wordt het instrumentarium ten behoeve van de zang nu en dan naar beneden afgeschaald maar anderzijds gebeurt dat ook, mix-technisch kan het allemaal iets verfijnder. Ook de balans tussen agressiviteit van de gitaarriffs en de rest van het instrumentarium kan beter, slechts een paar opbouwende punten waarmee de band zichzelf in de toekomst beter kan presenteren.