Atlantis

Pray For Rain

Info
Uitgekomen in: 2002
Label: Eigen beheer
Website: www.progressivemusic.cc
Tracklist
Pray For Rain (13:09)
Magnificent Desolation (4:22)
Lelune (5:07)
Again(1:49)
The One (6:30)
Hills of Time (5:46)
Secret Realm (4:30)
Oceans To Cross (4:18)
Forest Cathedral (10:38)
David Bodnar: zang
Bob Craft: drums
Ken Jaques: bas
Karl Johnson: gitaar
Hank Wicke: drums
Teknobudd X: toetsen

Met medewerking van:

Allan Holdsworth: gitaarsolo op Oceans To Cross
Pray For Rain (2002)
Atlantis (1997)

“Pray For Rain”, de tweede cd van het Amerikaanse Atlantis, heb ik met een enthousiasme ontvangen gelijk dat van een boer voor een welkome regenbui. Atlantis is dan ook een erg goede subtopper. De band staat tot Styx zoals Salem Hill zich verhoudt tot Kansas en zoals Tenn Jinn past bij Saga.

Als Atlantis zich in 1997 zich met de titelloze debuut-cd op de kaart zet, opereert de band nog als trio, maar in de loop der jaren wordt Atlantis versterkt met zanger David Bodnar en gitarist Karl Johnson. Daarnaast vindt er rond de opnames voor “Pray For Rain” een drummerwisseling plaats, waardoor zowel Bob Craft als nieuwkomer Hank Wicke op dit album te horen zijn. De vergelijking met Styx is snel gemaakt door de hoge Tommy Shaw-achtige zang in combinatie met de krachtige melodische muziek. En toch klinkt Atlantis anders. Hun kolossale geluid zit flink dichtgetimmerd, terwijl Styx juist erg open klinkt.

De negen nummers doen me in zaken als productie, songmatigheid en instrumentbeheersing denken aan die van groepen als Iluvater, Ageness maar vooral aan Cast. Net als bij de Mexicanen staat er ook bij Atlantis een toetsenist aan het roer. Teknobudd X, want zo noemt Jorge Vasquez zich, heeft evenals Alphonso Vidales bij Cast de muziek rijkelijk volgestopt met brede strings, vette brassgeluiden en aansprekende riedels. Zijn solo’s in het titelnummer en in The One zijn momenten om naar uit te kijken. Samen met de goede bassist Ken Jaquess, met wie hij de band oprichtte, vormt hij het schrijversduo van Atlantis en dat is te horen ook. De heren hebben zich behoorlijk op de voorgrond gezet. Toch rest er voor gitarist Karl Johnson beslist geen rol als gatenvuller. Hij is veelzijdig en van het kaliber John Mitchell (Arena). Hij laat de muziek bruisen met krachtige accenten, verwoestende uithalen, heerlijke solo’s en overtuigende thema’s. Ik vind het jammer dat hij zich niet als componist heeft laten gelden. In Oceans To Cross maakt hij overigens plaats voor een speciale gast. Niemand minder dan, jawel, Allan Holdsworth -een vriend van Ken Jaquess- staat hier te soleren. Het is één van de hoogte punten van deze cd.

”Pray For Rain” gaat direct van start met een ander hoogtepunt, het ijzersterke titelnummer. Deze dertien minuten durende epic heeft een toetsenintro waardoor  het album meteen z’n sfeer krijgt met pulserende  hartslagen en gigantische wolkbreuken. Wat volgt is een midtempo stuk waarin zangdelen afgewisseld worden met rustige passages vol strings en piano. Het nummer kent ook een stuk met Dream Theater-achtige heftigheid vol toetsen en gitaargesoleer. Het eindigt met de zang uit het begin. Wat een klassennummer! Met Magnificent Desolation blijft het peil hoog. De gitaar sijpelt briljant onder de bijtende, enigszins zeurderige zang door. Mede door de vervormde tweede stem  heeft dit nummer een aparte sfeer. Lelune is een ballade in 7/8ste. Het is een fraai nummer met een lekkere gitaarsolo. Het had alleen een nog veel fraaier nummer kunnen zijn als het een toontje hoger was gespeeld. David Bodnar is hoog namelijk een beduidend betere zanger dan laag. Als ik hem in Hills Of Time hoor zingen is kippenvel onvermijdelijk. Schitterend !

Eigenlijk zijn alle andere nummers van ”Pray For Rain” dik in orde. Toch heb ik een puntje van kritiek. Met Secret Realm en een groot deel van Oceans To Cross zou de aandacht kunnen verslappen omdat er niks memorabels gebeurt. Gelukkig redt Holdsworth de boel met eerdergenoemde solo. De cd sluit af met de tien mooiste minuten die Atlantis te bieden heeft: Forest Cathedral is een wervelend nummer met een lang instrumentaal begin, stuwend drumspel  en een dijk van een gitaarsolo tot slot. Dit meesterwerkje kan bijgezet worden in mijn galerij met favoriete nummers.

Dat ik Atlantis kwalificeer als een subtopper lijkt me slechts een status van korte duur. Als de band in de toekomst nog meer van dit soort albums uitbrengt wordt ze gegarandeerd een topper in het genre.

Dick van der Heijde

Koop bij bol.com

Send this to a friend