AtravanAlbum

Soms kan het gonzen rond een nieuwe band of release. Dat gebeurde destijds met het debuutalbum van Riverside bijvoorbeeld. Op dit moment hoor je van alles over de band Atravan, vooral op sociale media wordt de loftrompet veelvuldige geblazen. Deze band zou de nieuwe Riverside of Soen zijn. Extra bijzonder is het feit dat de band uit Iran afkomstig is.

De band bestaat uit vier heren en een dame (toetsenist). Op twee tracks hoor je een gastzanger. Het materiaal voor “The Grey Line” werd in 2016 al geschreven. Opnames vonden plaats in 2016, 2017 en 2018 in een thuisstudio in Teheran. Dat van die thuisstudio zou je niet meteen denken als je het album beluistert. De instrumenten komen uitstekend uit de mix en de productie klinkt zeer solide. Ook de lengte, amper veertig minuten, vind ik een pluspunt. Beter te verlangen naar meer dan overvoerd te worden.

De muziek op dit album refereert inderdaad naar vakgenoten als Riverside en Soen, maar ook Pink Floyd hoor ik erin terug. Progmetal waarin de song centraal staat. De gitaarpartijen van Shayan Dianati zijn solide. Zowel zijn riffs, als zijn solo’s klinken strak en passen perfect in het geheel. Zanger Masoud Alishahi heeft een mooi rauw randje in zijn stem. Hij zingt over het geheel genomen goed, alhoewel ik hem lang niet altijd goed versta. Wanneer hij agressief wil overkomen, zoals in My Wrecked House, slaat hij wel eens door en is hij mij kwijt. Ook mis ik regelmatig een sterk refrein of een duidelijke vocale rode draad.

De grootste pluim gaat naar toetseniste Marjan Modarres. Zij maakt écht het verschil. Haar partijen tillen de songs stuk voor stuk naar een veel hoger level. Het is ongekend hoeveel sfeer zij met haar toetsen weet in te brengen. Ze is overal aanwezig, zonder dat het dominant wordt. De korte instrumentale opener The Pendulum maakt direct duidelijk hoe briljant haar inbreng is. Ik kan het achter elkaar blijven horen!

Ook in de titeltrack zijn het haar orkestraties, pianoklanken en toetsentapijten die dit nummer zo geweldig maken. De sterke gitaarsolo wordt door haar toetsen nog meer in de schijnwerpers gezet. Afsluiter Uncertain Future, dat aan Porcupine Tree doet denken, wint wederom door haar inbreng aan schoonheid en kracht. Soms doet haar spel denken aan dat van Richard Wright (Pink Floyd).

Ja, “The Grey Line” is een geweldig album, vooral door de inbreng van Marjan Modarres. Maar qua beleving weten ze mij niet mee te slepen, het raakt me lang niet altijd. Ik mis een stuk emotie en diepgang. Ze kunnen het wel, want het gedragen Dancing On A Wire weet mij wel echt te raken. Laat je daardoor niet tegenhouden. Dit album verdient het om ontdekt te worden. Atravan is zeker nog niet de nieuwe Soen of Riverside, maar zou daar zomaar wel naar toe kunnen groeien.