Atto IVAlbum

Atto IV is een Italiaanse progband (en wie nu nog over de uitspraak van de bandnaam twijfelt, neme een kijkje op de website van de band) die in 2002 opgericht werd door onder meer zanger/gitarist Valerio Rizzotti. Omdat het nu eenmaal een progband is, is de rest van de bezetting inmiddels gewisseld: de line-up wordt nu gecompleteerd door bassist Nicola Colombo, drummer Francesco Fabris en toetsenist Christian Moro.

“Shattered Lines” is het tweede volwaardige album van deze band. Met het eerdere werk ben ik niet bekend, maar deze recentste worp biedt ons stevige rock (maar net geen metal), die het midden houdt tussen Arena, Asia (voornamelijk het Payne-tijdperk), Dream Theater, Porcupine Tree (voornamelijk ten tijde van “In Absentia”) en Satellite. De plaat klokt op iets minder dan een uur en is verdeeld in negen nummers of, zo de presentatie het wil, drie losse nummers en twee drieluiken.

Rizzotti, die ook op het merendeel van de plaat in zijn eentje het schrijfproces voor zijn rekening genomen heeft, lijkt er echt wat eigens van te willen maken. Toch ligt in de zware stukken Dream Theater er bij vlagen behoorlijk dik bovenop. Zo zouden de gitaar- en toetsenriffs in de tweede helft van A Second zo van een outtake van “Awake” afkomstig kunnen zijn. Het is meer de afwisseling met de rustiger, welhaast poppy stukken die aan een eigen smoel bijdragen. Een stukje door de vocoder en hier en daar een Mellotron op de achtergrond zijn natuurlijk ‘usual suspects’, maar och, zo kun je elke plaat wel tot op zijn invloeden kapot analyseren.

Rizzotti’s zang is wat mij betreft toch wel met afstand het eigenste onderdeel van deze plaat. Hij heeft een naar prog-maatstaven atypisch stemgeluid met een fijn schuurpapieren randje, dat je eerder in de blueshoek zou verwachten. Af en toe duikt de associatie Rod Stewart op, maar Rizzotti’s stem ligt me beter. In de laatste drie nummers of: het laatste drieluik moeten we het zonder zang doen. Hier ligt de nadruk veel meer op fusion dan op het eerste stuk van de plaat, maar dan wel met een zware metalen inslag. Het einde komt dan wat plotseling, maar niet echt onwelkom.

“Shattered Lines” is best een onderhoudende plaat, maar komt op een aantal punten toch tekort om werkelijk boven het maaiveld uit te steken. Zo roepen sommige overgangen een vrij hardnekkige knip-en-plakassociatie op en doen de heftigste passages bij vlagen ronduit obligaat aan. Verder kent drummer Fabris behoorlijk wat ritmetrucjes en heeft hij voor elke overgang een break paraat, maar hier en daar een extra adempauze had de muziek beslist goed gedaan. Zal ik nog eenmaal naar Dream Theater verwijzen of is dat te makkelijk? Van de andere kant zit er een aantal fijne gitaarriffs in de plaat en is het geluid, voor de liefhebbers van dit soort wat drukke muziek, om door een ringetje te halen.

Atto IV heeft met “Shattered Lines” een aardige plaat afgeleverd. Misschien wordt, met iets meer oog voor subtiliteit, de volgende wel écht goed.

Casper Middelkamp