AudienceAlbum

Al is-ie in de afgelopen jaren minstens acht keer op cd uitgebracht, toch heeft Esoteric met deze heruitgave weer een mooie naam aan zijn illustere catalogus toegevoegd. Dit eerste album van Audience werd in 1969 zo slecht in de markt gezet dat er nauwelijks exemplaren van verkocht werden. Daardoor is de lp-versie uitermate zeldzaam en een collector’s item geworden. Dat wil niet zeggen dat je nu op stel en sprong naar de winkel moet hollen om een exemplaar te bemachtigen. Zo heel bijzonder is dit debuutalbum nou ook weer niet.

Audience ontstond toen de leden van Lloyd Alexander Real Estate, een onsuccesvolle blues en soul band, besloten het roer om te gooien. Zanger Werth vond in een Londense muziekzaak een akoestische gitaar met een element, op dat moment een unicum. Hij hing zijn elektrische gitaren in de wilgen en speelde alleen nog op die akoestische gitaar. In combinatie met de ‘vaak door effecten vervormde’ saxofoons en fluiten van Gemell kreeg de band hiermee een eigen geluid. Onder invloed van bands als Family en Traffic maar vooral van Amerikaanse muziek, veranderde de stijl van componeren ook drastisch. En dat nog in een razend tempo ook. In een paar maanden had de band niet alleen zijn naam en stijl veranderd, maar ook een label en een manager gevonden, een serie optredens in de beroemde Ronnie Scott’s Jazz Club en ook nog ergens tijd gemaakt om genoeg materiaal te schrijven voor een compleet eerste album.

In de oren van deze luisteraar, bijna vijftig jaar later, stelt de vernieuwing echter weinig voor. De muziek op “Audience” is wel avontuurlijk, maar nauwelijks progressief. Het is vooral nogal een potje: stukje psychedelica, wat regelrechte country, beetje Westcoast, nog wat blues uit de oude doos en in bonustrack Paper Round (liedje over een krantenwijk) zelfs zydeco. Liedjes als Waverley Stage Coach en River Boat Queen lijken wel pastiches, zo cliché Amerikaans als ze zijn. Met die saxofoons moet de doorgewinterde progliefhebber soms misschien denken aan Van Der Graaf Generator en Roxy Music, maar daarmee heeft deze sterk verouderde muziek toch weinig van doen.

Dat neemt niet weg dat er best mooie stukken op de plaat staan, zoals Pleasant Convalescence, House On The Hill en vooral opener Banquet. Op deze nummers werkt de combinatie van akoestische gitaar en blaasinstrumenten het beste. Ze staan echter tussen zoveel kruim, dat het eindoordeel niet onverdeeld positief kan zijn. De band werd pas interessant toen ze werd opgepikt door Genesis manager (en Charisma baas) Tony Stratton-Smith. “Audience” geeft wel de richting aan, maar presenteert vooral een band die nadrukkelijk onderweg is.

Overigens schiet Esoteric hier iets tekort in de achtergrondinformatie. Men heeft kennelijk niet kunnen achterhalen wie wat speelde op het album (wie was de pianist? Wat voor orkest is er op de achtergrond te horen?). Ook blijft het een raadsel waar we de bonustracks aan te danken hebben. Zeker voor een band waarvan de meeste leden nog leven (Audience bestaat zelfs nog, de band wil naar aanleiding van deze en andere heruitgaven zelfs weer gaan touren!) had er toch iets meer documentatie te vinden moeten zijn.

Erik Groeneweg