Audiolepsia

Principio De Incertidumbre

Info
Uitgekomen in: 2013
Land van herkomst: Spanje
Label: Eigen Beheer
Website: http://www.musikaze.com/audiolepsia
Luisteren kan je hier: http://audiolepsia.bandcamp.com/
Tracklist
Vicodina (5:26)
Estigma (8:23)
Cenizas (5:47)
Lunes (7:18)
Vigilante (4:46)
Distancia (5:08)
Anémona (8:04)
Kilian Callardo: drums
Ángel de las Heras: gitaar
Jordi de las Heras: basgitaar
Juan A. Rubio: gitaar
Principio De Incertidumbre (2013)

Het Spaanse kwartet Audiolepsia bracht in 2013 zijn debuutalbum “Principio De Incertidumbre” uit. De band bestaat uit een tweetal gitaristen, een bassist en een drummer. Het album bevat zeven nummers die alle instrumentaal zijn.

Persoonlijk vind ik dat een goede zangpartij een nummer iets extra’s kan geven. Wanneer een zanger(es) over voldoende kwaliteit beschikt, kan deze in staat zijn een matig nummer net dat extra zetje te geven, waardoor het goed wordt. Wanneer je dan een volledig instrumentaal album uitbrengt, moet de muziek wel erg goed zijn om het gemis aan zang te compenseren. Het aantal instrumentale albums in mijn collectie is dan ook op de vingers van één hand te tellen. Het enige echt goede album dat me zo te binnen schiet is Camel’s “Music Inspired By The Snow Goose”. We kunnen dat aantal nu verdubbelen want “Principio De Incertidumbre” is een verdomd lekker plaatje.

De titel van het album betekent “Het principe van onzekerheid”. Nou deze heren hoeven over hun muziek absoluut niet onzeker te zijn. De band combineert post-rockachtige muziek met gitaarriffs die ook door de oude Metallica, maar vooral door Tool bedacht hadden kunnen zijn. Het werkt wonderwel uitstekend. De luisteraar wordt getrakteerd op een zevental superstrakke nummers die over meer dan voldoende spanningsbogen beschikken om nergens te vervelen. Het gebruik van twee gitaristen zorgt ervoor dat de riffs hier en daar echt moddervet zijn. Eén en ander wordt nog eens extra verstrekt door een drummer, Kilian Callardo, die zijn bass drum erg prominent in de mix heeft staan. Zijn staccato spel hierop zorgt voor een soort van ’tikkend’ geluid, maar is wel erg lekker.

Het artwork verdient hier ook een speciale vermelding. Geen dik boekje natuurlijk door de afwezigheid van teksten, maar de cover art is erg fraai. Ook het gitzwarte schijfje zelf is een leuke gimmick omdat de bovenkant een laagje heeft wat als vinyl aanvoelt. Als het ware heb je een mini-singeltje in handen. Leuk gedaan!

Hoewel het schijfje dus inmiddels twee jaar oud is, vind ik jammer genoeg nergens informatie of er al aan nieuw materiaal wordt gewerkt, want dit smaakt echt naar meer. Geen moment heb ik hier een zanger gemist, vooral omdat er ruimschoots afwisseling aanwezig is in de nummers. Dit is er met terugwerkende kracht eentje voor de jaarlijst van 2013.

Ralph Uffing

Send this to a friend