Autumn MoonlightAlbum

Ik bezoek al dertig jaar concerten, maar er is in mijn leven veel veranderd qua beleving, en dat geldt hetzelfde voor het luisteren naar bands en artiesten, of het schrijven over mijn favoriete muziek. Misschien raakt bij mij ook de langzaam ondergaande zon mijn schouders. Hoe dan ook, het Argentijnse duo Autumn Moonlight raakt mij met hun in 2010 uitgekomen debuut “The Sky Over Your Shoulders”.

Toen ik als zestienjarige halverwege de jaren tachtig vaak in mijn uppie concerten van Marillion, Saga of Camel bezocht, waren er vaak oudere “Symphonische Rock”-fans (ja, bewust met ‘ph’, de horror!) die mij aanklampten en vroegen hoe het toch kwam dat ik van dit soort ‘ouderwetse’ muziek hield. Zij putten hoop in mijn komst, en ik overdrijf niet te zeggen dat ik zulke situaties vaker dan eens heb meegemaakt. Ik vond dat bijzonder, zij het ook een beetje genant. Goede muziek heeft toch feitelijk geen advocaten nodig, en dat Symfo is toch ook geen religie?

Nu ik bijna dertig jaar verder ben, weet ik beter. Tegenwoordig, als ik met jongeren praat over de progressieve rock uit de jaren ’70, denken ze dat ik deze tijd heb meegemaakt. ‘Ach, dat is die muziek uit jouw tijd’, heb ik een aantal zaterdagkrachten weleens horen zeggen. En in deze tijd recenseer ik vaker dan eens werken van muzikanten die gemakkelijk tien tot twintig jaar jonger zijn dan ik. Zo is gitarist Tomas Barrionuevo geboren in 1988. Toen deed ik eindexamen HAVO en het is tevens het jaar van een van de belangrijkste platen uit de geschiedenis van de postrock, Talk Talk’s “Spirit Of Eden”. En bassist Mariano Spadafora is geboren in 1984, het jaar van “Fugazi” van Marillion. Dat maakt hem toch alweer ruim dertig, en dat is eigenlijk toch ook alweer niet zo jong. Ach, het wonder van de tijd.

Het zijn dit soort filosofische gedachten over tijdsverloop en tijdsbeleving die ik krijg als ik het uitstekende debuut van Autumn Moonlight voor wel de tiende keer beluister. Ze tonen ons een soort postrock, dat niet de gitaarexplosies kent van bijvoorbeeld Explosions In The Sky, of het jazzgehalte van Tortoise en Do Make Say Think. De muziek van Autumn Moonlight heeft iets klassieks, maar niet zo sterk als Mono dat heeft, en het heeft iets lyrisch, en toch blijft het ver weg van God Is An Astronaut. Tenslotte is “The Sky Over Your Shoulders” gemaakt met een computerprogramma, maar het lijkt in niets op het elektronische 65DaysofStatic. Het doet mij denken aan filmmuziek, maar het heeft ook weer weinig van Magyar Posse. Het lijkt ook in niks op Sigur Ros, daarvoor klinkt de muziek van het Argentijnse duo veel te warm. Bovendien wordt er niet op gezongen.

En zo blijf ik hangen in beschrijvingen hoe de muziek van Autumn Moonlight niet klinkt. Is “The Sky Over Your Shoulder” dan zo origineel? Nee, zeker niet. Voortreffelijk gemusiceerd? Nou, mijn mond valt niet open of zo. Als je het heel goed bestudeert, klinken de overigens voor de rest uitstekend opgenomen drums wat te elektronisch, en het geheel soms wat klinisch. Het progmetal-gedeelte The Outsider, dat overigens de plaat voor de rest niet verstoord, heeft een iets te hoog DIY-gehalte, maar het neemt niet weg dat deze twee jongelingen hun kunst in het maken van mooi klinkende muziek weten te verstaan.

“The Sky Over Your Shoulders” is vooral zo’n typische postrock-plaat die je niet moet bespreken, maar beluisteren. Ik heb altijd gevonden dat het beschrijven van postrock moeilijker is dan welke substijl dan ook. Niet alleen omdat het vaak instrumentaal is, maar ook omdat het maar net afhangt in wat voor ambiance je de plaat tot je neemt, wat je ervan vindt. De beste postrock doet het het beste als je het gebruikt voor als een soundtrack voor je leven.

Dus ik nodig je uit in je tuin te gaan zitten, deze Bandcamp-pagina (http://autumnmoonlight.bandcamp.com/album/the-sky-over-your-shoulders) op te zoeken en lekker naar de vogeltjes te kijken. Of als je geen tuin hebt, kies je voor je balkon. Ik kijk nu naar buiten en zie vanuit mijn raam een man uit de auto stappen, op weg naar zijn werk.

Markwin Meeuws