Autumn

Stacking Smoke

Info
Uitgekomen in: 2019

Land van herkomst:  Nederland

Label:  JBM Promotion/Painted Bass

Website:  www.autumn-band.com
Tracklist
The Phantom Limb  (6:14)

Old Fuel  (6:34)

Stacked Smoke  (5:59)

Blackout  (6:27)

Cyanide Sky  (5:50)

Where the River Ends  (3:28)

Thursday  (4:05)

Fury (Forging Tempests Part I)  (4:17)

Shadow North (Forging Tempests Part II)  (5:22)

Shift to Silence (Forging Tempests Part III)  (2:49)

Beacon (Forging Tempests Part IV)  (5:48)
Jan Grijpstra: drums

Ronald Landa: gitaar

Jan Munnik: toetsen

Mats van der Valk: gitaar

Jens van der Valk: gitaar

Marjan Welman: zang
Stacking Smoke (2019)

Cold Comfort (2011)

Altitude (2009)

My New Time (2007)

Summer's End (2004)

When Lust Evokes The Curse (2002)

Gezapig.

Ik moet toegeven, het is geen fijn woord boven een recensie van een nieuwe cd waar waarschijnlijk met veel passie en liefde aan is gewerkt. Want synoniem voor het woord gezapig staat ook: bloedeloos, futloos of mat. Je hoopt het woord alleen niet te gebruiken in een recensie van een band die je na aan het hart ligt.

Toch is dat verschrikkelijke woord het eerste wat te binnen schoot tijdens de eerste twee luisterbeurten van de nieuwe schijf van Autumn. Dit, terwijl er hoge verwachtingen lagen bij het nieuwe album, wat maar liefst acht jaar heeft mogen rijpen. Acht jaar? Ja, acht jaar geleden kwam “Cold Comfort” uit, een album dat net als deze cd veel luisterbeurten nodig heeft. In de conclusie van dat album leest u enige reserves in mijn beoordeling, maar dat heeft vooral te maken met complexiteit van de muziek en de rijping van die nummers. Over de hele linie scoorde dat album een dikke voldoende én eindigde zelfs in mijn top tien van dat jaar.

Voorafgaand aan deze recensie: begrijp het niet verkeerd. Het album is talloze keren in de juiste volgorde beluisterd en heeft vervolgens ook nog eens al ‘shuffelend’ per individuele track de revue gepasseerd, maar helaas: het lampje gaat helaas niet branden. Eén positief punt moet wel worden genoemd: de band verloochent in elk geval niet zijn herkenbare geluid, dat wordt (ook gezien de voorgaande albums) in wel consequent toegepast. De evolutie op het gebied van productie bevalt mij helaas wat minder.

Waarom bevalt dit album dan niet zo goed? Ten eerste, Marjan Welman is een prima zangeres maar wordt voor mijn gevoel te weinig uitgedaagd. Het lijkt alsof de teksten haar als koude brokken zijn voorgeschoteld, maar toch brengt ze haar vocale aandeel plichtsgetrouw tot een succes. Haar zang is een tikje monotoon maar wel loepzuiver en karakteristiek te noemen. En toch wordt er nog stevig aan de knoppen gedraaid om de productie (en haar zang) zo gelikt mogelijk te laten klinken. De totale sound doet nog steeds aan haar voorgangster Nienke de Jong denken, terwijl het fris en fruitig zou zijn wanneer haar kwaliteiten optimaal worden uitgedaagd. Ik zou dolgraag haar rauwe randjes willen horen. Maar naast de zang is de plaat ook zoals we dat noemen over-geproduceerd, of minder stijlvol gezegd: dichtgemetseld. Anderzijds is alles in de mix zo op elkaar afgestemd dat je nergens lekker gepakt wordt door een vette riff of toetsenriedel. Uniformiteit tot in alle details.

Als je een conclusie zou trekken na twee luisterbeurten valt die beleving van de cd in één woord samen te omvatten; ingetogen en mat. De nummers lijken door de productie veel op elkaar, hoewel ik mij kan voorstellen dat ze beter tot hun recht komen wanneer ze live gespeeld gaan worden. Want deze band heeft een prima live performance weet ik uit eigen ervaring. Daar komt ook naar voren dat de band zeker op gitaargebied een fantastische ervaring gaat opleveren. Dat had met deze cd ook bewerkstelligd kunnen worden, maar de gitaren zijn in de albummix zo afgesteld dat er (te) weinig dynamiek ontstaat.

Elektronisch is het woord dat vooral gebruikt kan worden bij Where The River Ends.  Ogenschijnlijk domineert hier een drumcomputer, maar de toetsen en cheesy tekst liggen als een kenmerkende stempel over het nummer. De track Thursday klinkt ook echt als de dag in de week. Een dag, net voor de vrijdag waarna je het weekend vrij hebt. Zo van; “ach, nog één dag in de sleur werken en dan hebben we alweer de dag voor we weekend krijgen”. Herkent u die gedachte?

Natuurlijk zijn er ook positieve punten te vinden op het album, zo is Blackout echt van puike kwaliteit en heeft zelfs hitpotentie. Het bevat een pakkende melodie, een heerlijke riff, prima afgepaste zang, bevat een mooie laag spanning en nodigt uit om de repeat knop in te drukken. Ook Cyanide Sky heeft een prima melodie en sound en samen zijn deze twee nummers zo’n beetje de beste van het album. Daarbij, als je houdt van de typische melancholische ‘Autumn stijl’ kán dit album dus zo maar de jouwe zijn. Die melancholische sound wordt namelijk consequent toegepast waardoor deze cd ook een conceptalbum genoemd kan worden. Want nogmaals, de band houdt vast aan de typische stijl uit het verleden waardoor het herkenbaar ‘Autumn materiaal’ is gebleven.

Maar dan hebben we ook nog een tracks als Shadow North (Forging Tempests Part II), dat als ballade gebracht wordt. Beste mensen, ik zal een gevoelloze onbenul zijn, maar hier straalt bar weinig van af. Het is als een monotone hap zonder smaakstoffen, maar eerlijk is eerlijk, ook hier stelt Welman niet teleur en redt ze de compositie nog enigszins. Speciale aandacht graag nog wel voor haar knappe prestatie op het laatste deel Beacon van het vierluik Forging Tempests, dat is knap gezongen! Het grote probleem met dit album is dat je hoopt (en verwacht) dat er nog meer mooie details naar boven komen drijven, alleen blijft het confronterend stil en…té mat.

“Stacking Smoke” is een plaat met vooral veilige composities geworden en de band lijkt hiermee afstand te willen te nemen van een stoere en rockende metal-sound. Wat overblijft na deze productie zijn prettig aandoende tracks zonder complexiteit en de band mikt hiermee voor mijn gevoel op een mainstream publiek. Alleen vraag ik mij vervolgens af of een mainstream publiek dit positief gaat oppakken. Er is wat mij betreft serieus werk aan de winkel wil de band succes boeken bij in elk geval de oorspronkelijke doelgroep de komende jaren. Maar de band zegt het zelf nog het beste en dat dient gerespecteerd te worden: “This album is ours”…

Ruard Veltmaat
Koop bij bol.com

Send this to a friend