AVKRVSTAlbum

Nee, uw recensent lijdt niet aan verkoudheid, de bandnaam is correct geschreven. En is natuurlijk een crime voor de zoekmachines. Hoe je het uitspreekt? Lees de V voor een U en je krijgt Aukrust. Dat is een centrum in het Noorse plaatsje Alvdal, waar dit album over een periode van twee jaar gecomponeerd en opgenomen is.

AVKRVST werd in 2020 opgericht door Martin Utby en Simon Bergseth. De twee vrienden en muzikanten groeiden samen op en spraken af om net als hun vaders een groep te vormen wanneer ze ouder waren. En zo geschiedde. De jongemannen hadden vooraf geen enkel idee of plan bij het maken en schrijven van hun muziek. Uiteindelijk was het resultaat een stel nummers met als basis alles waarnaar ze luisterden. Wat je hoort op “The Approbation” gaat daarom van Mew via Anekdoten, Moon Safari, Steven Wilson en Porcupine Tree naar Opeth, Leprous en Haken.

“The Approbation” is een conceptalbum over een man die alleen met zijn gedachten achterblijft, geïsoleerd in een hut ver weg van de bewoonde wereld (ik neem aan Alvdal). De nummers nemen je mee door zijn gedachten, via welke hij worstelt met de acceptatie van zijn onvermijdelijke dood. Dit duistere en donkere concept is niet vreemd voor groepen nabij of boven de poolcirkel. Merkwaardig genoeg klinken in de muziek toch hoop en optimisme door. De over het algemeen melodieuze en toegankelijke insteek en prachtige meerstemmige zang helpen daarbij.

Het album begint ongemerkt en kalm met de 26 seconden van Østerdalen (een regio nabij Alvdal) en het direct aansluitende The Pale Moon. Na een overrompelende opening bouwt men subtiel een beklemmende sfeer op. Maak gelijk kennis met de bijzondere muziek en wen er aan. Het begint hard, massief en loepzuiver als Haken versus Dream Theater om via een middenstuk in Steven Wilson-sfeer rauw en bruut te eindigen als Opeth, inclusief een partij grunts. De liefhebber van merkwaardige video’s moet vooral de bij dit nummer behorende beelden bekijken. Die portretteren de (anonieme) hoofdpersoon en zijn dagelijkse karweitjes op zijn eenzame reis naar het einde van zijn leven. Alle geloof en hoop is weg en het personage begint zijn verstand te verliezen. Is hij alleen? Is er nog iemand aanwezig? Of is het gewoon zijn geest die spelletjes speelt?

We vervolgen de zoektocht met Isolation. Dubbel gitaarwerk, snelle riffs en tegendraadse ritmes worden je deel in de eerste minuten van de intro. Net als ik houden de mannen van lange intro’s. Je treft ze in vrijwel alle nummers aan. Er komen wonderbaarlijke tempo- en sfeerwisselingen voorbij die kenmerkend zijn voor het hele album. Ja, de contrasten zijn groot. In een prachtig vocaal en zalvend aandoend middenstuk wordt gas teruggenomen. Het eind is weer spijkerhard, inclusief een razende toetsensolo. Ook in het prachtige The Great White River zijn de contrasten enorm. Het gaat van donker en dreigend naar optimistisch en melodieus en blijft altijd toegankelijk, niet in het laatst door de aanwezige invloeden van Blackfield en Moon Safari.

Dat het op een Blackfield-achtige manier vocaal goed in elkaar steekt, bevestigt Arcane Clouds met hoge en bij vlagen ijle zang, die ook nog eens loepzuiver is. Laat het hemelse refrein maar eens tot je doordringen en vergeet niet de bijbehorende video te kijken.

Het voorgaande fraais is ‘slechts’ de opmaat voor de laatste bijna 25 minuten van dit album. Die minuten zijn verdeeld over twee nummers. Daarin worden melancholische stemmingen afgewisseld met donkere, agressieve en spookachtige. Alsof men probeert het gevoel te vangen van een koude, sombere herfst, een donkere hemel en mistige bossen. Neem de intro van Anadyne met zijn kille en ijzingwekkende sfeer die overgaat in een agressieve met harde, maar gepolijste gitaarriffs. Het is muziek die je vooral moet ondergaan en beleven. Na een minuut of vijf valt alles stil. Een desolaat gevoel maakt zich van je meester door een oorverdovende stilte en het spookachtige geluid van een misthoorn van een in de verte voorbijrijdende trein. Akoestisch gitaarspel en weer die meerstemmige zang geven een gevoel van rust. Ik probeer tevergeefs te begrijpen waar ik naar luister. Het kippenvel op mijn armen geeft het antwoord.

Geruisloos kom je terecht in het dertien minuten klokkende titelnummer The Approbation, dat vrijwel volledig instrumentaal is. Het begin is op zijn zachtst opzienbarend te noemen: vervormde zang, agressief en complex gitaarwerk, inventieve ritmes en elektronische effecten. Verstilde passages en sinistere stukken trekken je verder het donkere niets in. Er is geen ontkomen aan, je wordt hoe dan ook gegrepen door de georganiseerde chaos. In verwondering vraag ik mij tijdens het langzaam wegsterven van de muziek af of ik ooit zoiets gehoord heb.

Het artwork van Eliran Kantor sluit nauw aan bij het concept. De sombere hoes weerspiegelt het verstrijken van de tijd tijdens een periode van afzondering en zelfreflectie in een boshut met de sterren daarboven. Alles op de grond slaapt en sluimert, terwijl boven ons het universum op niemand wacht.

Eens in de zoveel tijd raakt een album mij enorm. “The Approbation” van AVKRVST is zo’n album. Muziek die dwingt tot nadenken, zich nestelt in je ziel en als een tatoeage aan je verbonden blijft. De invloeden zijn legio en herkenbaar. De draai die deze Noren daaraan geven is onnavolgbaar. Doen ze echt maar wat? Het feit dat een (tot nu toe) volstrekt onbekende groep een contract krijgt bij een groot proglabel zegt veel. Los daarvan voorspel ik AVKRVST een grote toekomst. De hits in de digitale zoekmachines zullen zich rap opstapelen.

Vinyl:
CD: