AwakeAlbum

Eerst heette dit clubje rond zanger Simon Shedwell nog Humanity, maar sinds de vorige plaat is men wakker (ha ha) geschrokken en met de nieuwe naam is ook de nieuwe richting ingeslagen. Awake maakt onversneden progressieve metal. Shedwell voert Metallica aan als invloed en natuurlijk maakte Evergrey, waarmee de band tourde, een onwisbare indruk. Nou, dan zijn de piketpaaltjes wel gezet.

De band, sinds het vorige album versterkt met de twee gitaarbroertjes Andy en Steven Coles, houdt zich nauwgezet aan de richtlijnen die binnen het genre als absolute wet gelden: elke gitaar moet gedubbeld, net als de bassdrum, de toetsen smeren de boel dicht met dikke lagen strings en de teksten zijn van het sombere type, liefst over de dood van een geliefde. Als het goed gedaan wordt is deze muziek net een warme jas, die de luisteraar lekker warm houdt. Awake maakt van hetzelfde laken een pak, maar écht behaaglijk wordt het niet, daarvoor is de stof te dun.

Mijn probleem met Awake is dat je aan deze plaat hoort dat de heren bij wijze van spreken het handboek op de studiomixer hadden staan: zo klinkt een progmetal ballad, zo schrijf je een intro, zo klinkt een up-tempo rocker en zo schrijf je zo’n tekst. Iets meer eigen inbreng had de band niet misstaan. Een stukje uit de band springen hier, een raar gekkigheidje daar, een ander geluidje misschien? Awake laat het allemaal achterwege en kleurt zeer nadrukkelijk binnen de lijntjes.

Daarbij beoogt de band over te komen als een stel loodzware bonken, als ‘heavy’ moeders, maar achter het betonnen bolster gaat een blank pitje schuil. Per saldo zijn dit gewoon brave liedjes, daar doen de power chords niets aan af. Wie de bandfoto bekijkt, beseft: de heren zijn niet heavy, ze zijn gewoon dik.

Daarmee is “Forever More” nog geen slecht album hoor! De liedjes zijn over het algemeen puike meebrullers, stevig maar niet over de top. Er wordt sterk gemusiceerd en erg goed gezongen, maar de clichés tuimelen over elkaar heen. Natuurlijk neem je na een gitaarsolo even gas terug voor een Gevoelig Moment, natuurlijk begint een nummer met een dunne radiogitaar waarna de hele band dik inzet, natuurlijk is er een ballad met alleen toetsen. Allemaal goed gedaan, maar zo voorspelbaar dat je je eraan gaat ergeren.

Awake mist dat randje vuil onder de nagels dat Metallica gevaarlijk maakt en dat wow-effect waarmee Dream Theater nog steeds weet te verrassen. Is het eerlijk de band met deze kanjers te vergelijken? Eigenlijk niet, maar zolang Awake het zelf doet mag de luisteraar het toch ook?
Het is best een leuke band, maar van dit slag gaan er wel veertien in een dozijn. Dat lijkt me niet goed genoeg.

Erik Groeneweg