AwakeAlbum

De kip of het ei!

Wat was eerder? Deze discussie, waarin de aanhangers van de evolutietheorie en de pleitbezorgers van het scheppingsverhaal elkaars opponent zijn, houdt menigeen nog altijd bezig. Was het de kip, of toch het ei? Het blijft een interessant onderwerp vol controverses, waar ongetwijfeld het laatste woord nog niet over gezegd is. Een ding staat echter vast: wanneer je een kip opeet, zal er geen volgend ei meer zijn, althans niet van de kip in kwestie.

In het geval van de Britse (prog)metalformatie Awake, die voorheen als Humanity te boek stond, kan een soortgelijke vraag opgeworpen worden. Is de band in zee gegaan met producer Tom Englund (Evergrey) omdat de muziek van Awake in het verlengde van die van Evergrey ligt, of heeft Englund tijdens het produceren de groep zodanig beïnvloed dat de muziek van Awake op die van Evergrey is gaan lijken? Ook deze vraag is niet met een simpel en eenduidig antwoord af te doen, maar een kijkje in het verleden van Awake geeft wel enige helderheid. Afgaande op het debuutalbum “When Silence Calls” (2003) moeten we tot de conclusie komen dat het huidige Awake toch wel een muzikale koerswijziging heeft ingezet. Destijds waren de invloeden van bands als Paradise Lost en Anathema veel groter dan die van Evergrey. Ze zijn echter niet geheel verdwenen. Het lijkt er evenwel sterk op dat Awake uit eigen beweging gekozen heeft voor deze verandering, want ook het vertrek van gitarist Steve Wallace is in deze een factor van grote betekenis. De band wilde een nieuwe start maken, vandaar ook een nieuwe bandnaam. Blijft het feit dat producer Englund in zijn Division One Studio een aardige stempel op het nieuwe geluid van Awake heeft weten te drukken.

Wanneer de eerste tonen van het vlotte Disbelief tot ons komen kan niemand de link met Evergrey’s muziek ontgaan. Niet in de laatste plaats door het stemgeluid van zanger Simon Shedwell, dat wel heel erg veel overeenkomsten vertoont met dat van de charismatische, boomlange Englund. De Evergrey-lijn wordt met het zware Retribution en Crime Of Passion vrolijk doorgetrokken. Nou ja, allesbehalve vrolijk eigenlijk, want de muziek van Awake is nogal donker en somber van aard. De melancholie spat er vanaf. En hoewel de massieve gitaarriffs de boventoon voeren, zijn de handgeknoopte toetsentapijten een hele belangrijke schakel in het geheel. Wanneer je die weg zou denken, zou het triestige en duistere sfeertje in een klap verdwenen zijn. In het met strijkers en piano opgedirkte Begin Again slaat het acute depressiegevaar pas echt goed toe. Wel een mooi nummer overigens. Minder mooi, zelfs matig, zijn het uptempo Dream Within en Illumination, waarin de vrij kinderlijke keyboardriedeltjes een bijna poppy karakter hebben. In de heavy ballades Forgiven Now Forever en The Last Goodbye komen de duistere doom-invloeden van het oude Anathema weer om de hoek kijken. Het zijn beide heerlijke, slepende songs met sterk zangwerk van Shedwell, wiens stem overigens soms qua klankkleur ook aan Gary Chandler (Jadis) doet denken. Met slot op de deur Shadows komen we uiteindelijk terug waar we al eerder zijn geweest, in Evergrey-sferen. En daarmee is het ei ovaal, of de cirkel rond zo u wilt.

“Illumination” is gezegend met een dynamische productie, die wordt onderstreept door een machtig drumgeluid, maar de plaat laat ook een Awake in ontwikkeling horen. Het is alsof een plastisch chirurg heeft geprobeerd om Awake een Evergrey-gezicht aan te meten. Wanneer de groep erin slaagt om een meer eigen stijl te vinden, dan gaan we nog mooie dingen van deze jongens horen. Er zit heel veel potentie in Awake, zoveel maakt het alleszins verdienstelijke “Illumination” wel duidelijk.

Joost Boley