AwakenAlbum

Het Amerikaanse Awaken werd al in 2009 opgericht door zanger Glenn DaGrossa. Aanvankelijk opereerde de groep als een metalband met twee gitaristen en in die hoedanigheid werd in 2012 het titelloze debuut uitgebracht. Daarna bleef het lang stil rondom Awaken.

Vanaf 2017 begon men met het creëren van de opvolger. De twee gitaristen waren al niet meer van de partij, maar in Eric Wirsing werd een waardig opvolger gevonden. Ook werd Andrew Colyer als toetsenist aan de band toegevoegd en bij het tweede album werd voor een meer symfonische aanpak gekozen. Het duurde uiteindelijk tot halverwege 2019 voordat het album af was. Het is mij niet geheel duidelijk waarom het vervolgens nog tot eind 2020 moest duren voor het album dan echt werd uitgebracht, maar desalniettemin mag het resultaat er best zijn.

Ten tijde van het afronden van het album werd al wel een eerste single uitgebracht. Ride Like The Wind is een cover van het nummer van Cristopher Cross uit 1979. Het blijft dicht bij het origineel (al rockt het een stuk meer) en is niet heel bijzonder. Het geeft wel een voorproefje van de stijl van deze Amerikaanse heren. Zij bedienen zich van de typisch Amerikaanse pompeuze progmetal die bands als Symphony X en Kamelot ook kenmerkt. De band ontkent stellig de referenties naar die eerstgenoemde band in de bijgeleverde promosheet, maar dat is lachwekkend. Ook een band als Evergrey is nooit ver weg.

Less is more gaat voor deze Amerikanen niet op. Met bijna anderhalf uur muziek, verdeeld over twee cd’s is dit album een behoorlijk lange zit. Zeker omdat de band gedurende het hele album de beuk erin blijft gooien, ligt het gevaar van een progmetal overkill wel een beetje op de loer. Awaken lost dit redelijk op door aan het eind van elk zilveren schijfje een epic te plaatsen die enigszins afwijkt van de overige nummers. Zo eindigt de eerste cd met het indrukwekkende ruim dertien minuten durende Dachau Be My Destiny dat eigenlijk een sterke powerballad vermomd als epic is. De afsluitende epic van het album, Nine Circles, is verdeeld in drie stukken die samen ruim twintig minuten duren. Het is het pronkstuk van het album en kent lekker veel afwisseling in de vorm van mooie gelaagde muzikale passages en sterke zangpartijen. Als het album meer van dit soort stukken had gehad, was het écht een topplaat geworden.

De heren muzikanten verstaan hun vak en doen hun werk naar behoren zonder dat er iemand écht opvalt. Af en toe komt er een flitsende gitaarsolo voorbij die wel opvalt, maar dat is hoogstwaarschijnlijk omdat gastgitarist Eric Gillette (The Neal Morse Band) deze heeft ingespeeld. De bandleden vormen een degelijke groep die prima samenspeelt. Als er al iemand extra opvalt is dat zanger DaGrossa die een meer dan gemiddeld zanger is. Daarnaast is hij ook een prima tekstschrijver die zich bedient van onderwerpen als horror, geschiedenis en literatuur. Dat is ook terug te zien in de fraaie albumhoes die herinneringen oproept van het album “Abigail” van King Diamond dat eveneens een duistere inslag heeft.

“Out Of The Shadows” zal de geschiedenis niet ingaan als meesterwerk, maar dit is alleszins een acceptabel product geworden. Deze progmetal mist de avontuurlijkheid van een band als Haken, maar het bevat zeker de degelijkheid van collega’s zoals Threshold of de eerder genoemde referenties. Ondanks de kwaliteit die dit album herbergt, zal het voor Awaken niet meevallen om boven te komen drijven in de propvolle progmetalvijver. Naar eigen zeggen heeft de band een prima live reputatie die daar wellicht bij kan helpen. Laten we hopen dat we dat weer snel kunnen gaan uitvinden.