Aziola CryAlbum

Als recensent van een muziekmagazine heb je natuurlijk een zekere verantwoordelijkheid tegenover jouw lezers. Naast het schrijven van betrouwbare en deskundige albumrecensies, voelen wij ons dan ook welhaast verplicht om als pseudo-ontdekkingsreizigers de symfonische wereldzeeën af te varen op zoek naar nieuw of onbekend plaatwerk. Wij worden immers tot op zekere hoogte verondersteld vrijwel voortdurend de diverse (digitale) progmarkten af te struinen op jacht naar zopas verschenen albums. Daar we deze functie geheel op vrijwillige basis uitoefenen, bestaat echter de mogelijkheid dat een album eens in de zoveel tijd helaas onder onze radar doorslipt.

De reden dat ik uitgerekend nu deze inleiding schrijf heeft natuurlijk alles te maken met het album “Ellipsis” van Aziola Cry, dat reeds in december 2005 is verschenen. Gelukkig ben ik deze plaat met een beetje geluk en veel dank aan myspace toevallig na een avondje surfen op het wereldwijde web op het spoor gekomen. Aziola Cry is klaarblijkelijk een trio uit Chicago, Illinois, dat instrumentale progressieve rock maakt. Ik heb dus maar meteen een recensie-exemplaar aangevraagd, zodat ik dit werkje alsnog hier kan bespreken.

Het drietal pakt het – geheel overeenkomstig de Amerikaanse traditie – meteen groots aan, want dit debuut is volgens de bijgeleverde promosheet een echte conceptplaat. Nu heb ik over instrumentale conceptalbums op z’n zachtst gezegd mijn bedenkingen, want wat is er eenvoudiger dan eerst wat muziek in elkaar te flansen om hier wat later één of ander verhaaltje aan op te hangen? Maar goed, volgens de meegestuurde papieren handelt deze plaat over het gemis of verlies van iets in iemands leven zodat het verhaal dus voor iedere luisteraar verschillend is. Het zal allemaal wel… Ze hadden mij immers ook wijs kunnen maken dat de plaat handelt over het fascinerende paargedrag van twee pijlstaartroggen in de kustwateren van Australië of iets dergelijks.

De muziek op “Ellipsis” laat evenwel gelukkig bijzonder weinig aan onduidelijkheid over en dat is eigenlijk maar goed ook. Stickbespeler Jason Blake, percussionist Jim Boyle en gitarist Mike Milaniak serveren immers een even ingewikkelde als gespierde vorm van progressieve rock op ons bord. Exact het soortement van spierballenprog waar gewoonlijk bands als King Crimson of Tool in de regel niet vies van zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat uitgerekend deze bands de twee voornaamste muzikale referenties van dit album vormen. Na herhaalde beluistering van dit werkje moet ik echter melden dat beide bands deze eer wel tot op zeker hoogte moeten delen met Gordian Knot, maar dat heeft voornamelijk met het veelvuldige gebruik van de Chapman Stick te maken.

De acht muziekcomposities die het album telt, variëren in lengte van iets meer dan twee tot bijna tien minuten. Terwijl ik naar deze nummers luister, kom ik al vlug tot de conclusie dat bandleider Jason Blake uitstekend in zijn streven is geslaagd om muziek te maken die zeer complex is om zelf te spelen, maar desalniettemin voor de luisteraar toch enigszins toegankelijk in de oren klinkt. Een ervaren musicus met een scherp oor zal natuurlijk horen dat er veel meer aan de hand is dan op het eerste gehoor lijkt, maar dat neemt gelukkig niet weg dat de muziek op “Ellipsis” ook zeer geschikt is voor de muziekliefhebber zonder een fetisjisme voor allerlei exotische maatsoorten.

Ondanks dat de band op dit debuut niet helemaal loskomt van zijn muzikale invloeden, spreekt deze hoogtechnische, bijna mathematische vorm van progressieve rock met een metalen randje mij als groot liefhebber van zowel King Crimson als Tool enorm aan. Dit is namelijk een bijzonder smaakvol en afwisselend album dat in nagenoeg elke muziekcollectie een aanwinst zou kunnen zijn. En dan te bedenken dat ik al dit fraais bijna gemist zou hebben…