Aziola CryAlbum

 Aziola Cry is een instrumentaal trio uit Chicago, Illinois dat mij absoluut wist te verrassen met zijn debuut “Ellipsis” met – en ik citeer gemakshalve even mijzelf – een “hoogtechnische, bijna mathematische vorm van progressieve rock met een metalen randje”. Deze conceptplaat uit 2005 handelt over het verlies in iemands leven en innerlijke onrust die daarmee gepaard kan gaan. Nu is het triumviraat terug met een bijna vijfentwintig minuten durende ep, dat tekstueel als het laatste hoofdstuk van het verhaal gezien kan worden.

De band bestaat tegenwoordig uit oudgedienden Jason Blake en Mike Milaniak, want in vergelijking met “Ellipsis” heeft Jim Boyle zijn plaats (vrijwillig?) moeten afstaan aan nieuweling Tim Stickradt. Toch klinken de drie muziekstukken op “Ghost Conversations” tamelijk vertrouwd in mijn oren. Net als op het debuut serveert dit trio namelijk een even complexe als gespierde vorm van progressieve rock op ons bord. Bovendien zijn ook dit keer Gordian Knot, King Crimson en Tool de voornaamste muzikale referenties.

Desondanks komt Aziola Cry op deze plaat iets meer los van deze referenties dan op het debuut. Na beluistering blijkt immers dat de bandleden beslist hun muzikale horizon proberen te verbreden. Dit gebeurt op “Ghost Conversations” weliswaar nog in kleine stapjes, maar het drietal begint zich onmiskenbaar steeds meer een eigen identiteit aan te meten. Zo laat het trio op deze kortspeler zich wat meer van zijn atmosferische, rustieke kant horen, maar de term spierballenprog waarover ik bij het debuut spreek, is nog altijd van toepassing.

Vooral deze muzikale verdieping op “Ghost Conversations” maakt mij nieuwsgierig naar het nieuwe album van dit Amerikaanse drietal. Ik heb namelijk het gevoel dat de heren van Aziola Cry nog veel meer voor ons in petto hebben. Ik kijk dan ook nu al uit naar een nieuwe plaat en laat dat nu net de bedoeling zijn van de meeste ep’s…

Frans Schmidt