Azure AgonyAlbum

Het is dat de Progwereld gelukkig een vrije en democratische wereld is. Anders had een groep als Azure Agony verboden moeten worden. Of gedwongen worden andere muziek te spelen dan de clichématige progressieve metal die ze nu speelt. Daarom weiger ik om meer dan 300 woorden vuil te maken aan schijfjes als “India”. Een albumtitel die overigens volledig uit de lucht gegrepen is.

De acht nummers op deze schijf klinken zonder uitzondering als Dream Theater periode “Images And Words” en “Awake”. Of het nu de gitaarriffs zijn, de toetsenloopjes of de drum fills. Schaamteloos wordt het Amerikaanse voorbeeld gekopieerd. Het is een schande binnen een genre dat al dusdanig vaak is herkauwd dat de aasgieren het zelfs laten liggen.

Mag ik alstublieft nog een teiltje? Dan spuug ik daarin graag mijn gal over het vocale gedeelte. De groep rekruteerde zanger Federico Ahrens. Na het instrumentale debuut “Beyond Belief” wilde men immers niet nog een album maken zonder zanger. Hadden ze dat maar wél gedaan.
Om internationaler te klinken lieten ze de man in het Engels zingen. Dat is de grootste fout die men maakte. Ahrens kampt namelijk met een Engels spraakgebrek. Niet eerder hoorde ik iemand zo belabberd Engels zingen. Of het moet de zanger zijn van de Japanse metal band Loudness.

Maar weet je wat er nu zo zuur is? De vier instrumentalisten spelen zo verrekte goed. Stuk voor stuk laten ze horen dat ze hun instrument perfect beheersen. Waarom ze hun talenten vergooien aan een genre als op dit album gespeeld wordt, is voor mij een raadsel. Mijn advies: laat dit album links liggen. Of voor mijn part rechts. Beter nog: loop er met een grote boog omheen. Zet gewoon Dream Theater op.

Hans Ravensbergen