Bad DreamsAlbum

Op de burelen van Progwereld kwam het onlangs bijna tot een handgemeen toen de nieuwe promo’s weer verdeeld moesten worden. Tussen de te verdelen schijfjes zat het laatste album van het Argentijnse Bad Dreams. Op zich niet heel bijzonder, ware het niet dat niemand minder dan Steve Rothery op dit album zijn medewerking verleent. En deze laatste zorgt over het algemeen voor een Pavlov reactie bij de meeste recensenten. Zo zie je maar weer dat het laten meespelen van een grote naam op je album zijn uitwerking niet mist.

Het moet dan wel direct gezegd worden dat ook zonder de hulp van Rothery – die een heerlijke melodieuze solo speelt op het titelstuk –  dit album waarschijnlijk zijn weg naar het publiek wel had gevonden. Dit is namelijk een uitstekende plaat! “Déjà Vu” staat vol met meeslepende symfonische rock en biedt de nodige afwisseling en speelplezier. Het pittige Fallen doet sterk aan Pallas denken en het daaropvolgende intense Song For Augusto kent een grootse finale. Een nummer waar een band als Mystery zich niet voor zou schamen. Aan het slot van beide nummers laat gitarist Ariel Trifunoff horen dat hij zeker niet voor Steve Rothery onderdoet.

De eerste vier nummers op het album zijn heerlijke langgerekte prognummers die een aantal lekkere gitaar- en toetsensolo’s bevatten. De vijf muzikanten laten goed horen wat ze in hun mars hebben en zanger Gabriel Agudo beschikt over een uiterst prettig stemgeluid en toont zich hier een prima zanger. Na de eerste vier nummers is er in de vorm van Moonlight een akoestisch intermezzo waarna het roer op het album enigszins omgaat. A Trick Of The Wind kan gewoon niet anders worden geïnterpreteerd als een ode aan Genesis en dit nummer had geen gek figuur geslagen als het in 1976 op “A Trick Of The Tail” was verschenen.

Het ingetogen Frida sluit het album af. Een liefdesliedje waarbij zelfs wat strijkers voorbij komen. De stijl van dit nummer laat zich misschien nog het best vergelijken met de nummers die Nad Sylvan op zijn debuutalbum “Courting The Widow” uit 2015 liet horen. Speciale vermelding verdient hier de bijzondere solo op de Minimoog aan het einde van het nummer. De toetsenpartijen op dit album zijn sowieso heerlijk retro. Zo komen er ook de nodige – gesampelde – Mellotronklanken voorbij.

Het in 2015 verschenen album “Apocalypse Of The Mercy” is misschien wat geruisloos aan de wereld voorbij gegaan, met “Déjà Vu” wordt zeker een stap richting een groter publiek gemaakt. En terecht! Het album zal zeker de liefhebber van de meer traditionele progressieve rock aanspreken, maar biedt voldoende variëteit om ook de mensen die graag de randjes van het genre opzoeken te plezieren. Opvallend goede plaat dit.

Ralph Uffing