Bader NanaAlbum

De muziek van Bader Nana is andermaal de bevestiging dat de naam van deze website goed gekozen is. Muziek is van alle werelddelen en windstreken. En dat geldt dus ook voor progressieve rockmuziek. De in Libanon geboren en in Koeweit gevestigde multi-instrumentalist Bader Nana is daarvan het zoveelste bewijs. In 2011 trachtte hij in eigen beheer zijn eerste album “Wormwood” aan de progmens te brengen. De signalen daarvan drongen door tot in Rusland, waar het label MALS de Libanees oppikte en zijn cd in 2012 opnieuw uitbracht.

Dit conceptalbum verhaalt over de Zwarte Dood, een pandemie die in Europa tussen 1346 en 1351 dood en verderf zaaide. Naar verluid vond destijds een derde van de Europese bevolking de dood. In dit op geschiedkundige waarheid berustte verhaal speelt een meisje met de naam Rose de hoofdrol. Rose en haar familie leven in de ruimte in een soort capsule, op zoek naar een betere en vooral gezonde wereld. Het trieste onderwerp krijgt daarmee een science-fictionachtig inslag. Muzikaal gezien is dit album echter verre van triest of futuristisch.

Het is duidelijk waar Nana de mosterd haalt. Dat is namelijk bij Transatlantic. In deze trans-Atlantische formatie zijn leden van meerdere groepen vertegenwoordigd. En dat zijn exact de groepen waardoor Nana zich hier heeft laten inspireren: Spock’s Beard, Dream Theater, Neal Morse en in mindere mate The Flower Kings en Marillion. De muziek op “Wormwood” klinkt daarmee Europees en Amerikaans tegelijk en blijft gespeend van welke Midden-Oosten of Oriëntaalse invloed dan ook.

Zoals het een multi-instrumentalist betaamd, speelt de Libanees alle instrumenten zelf. En dat doet hij zeer bekwaam. Of het nu uitspattingen zijn op gitaar zoals in The Plague en Desperate Measures of toetsenwerk in Journey, de man kwijt zich zonder meer verdienstelijk van zijn taak. Zingen doet Nana hij ook. Zijn stem houdt het midden tussen die van Neal Morse en Ky Fifer (Philhelmon). Zangtechnisch kan hij zich alleen niet met hen meten. Toch doorstaat de zang mijn doorgaans kritische pen wat betreft vocalen.

Speciale aandacht vraag ik voor Destroyer Of Worlds, waar het album mee afsluit. In dit sterk opgebouwde nummer blijkt Nana in staat de aandacht van de luisteraar vast te houden. Dat doet hij met geraffineerde tempowisselingen, gevarieerd spel en orkestraal klinkend toetsenwerk. Halverwege gaat hij los in een van veel galm voorziene Frank Marino-achtige gitaarsolo met daaroverheen een wervelende toetsensolo. Het nummer eindigt in een climax die doet denken aan Dream Theater.

“Wormwood” verdient aandacht van iedere liefhebber van genoemde groepen. Het is een pareltje uit een ontvlambaar werelddeel waar doorgaans alleen olie en slecht nieuws vandaan komt. Het wordt tijd dat de oliesjeiks hun geld eens niet in Europees voetbalclubs stoppen, maar de eigen muzikanten gaan sponsoren. Maar misschien gebeurt dat stiekem al. Je kunt het album immers voor nul dollar downloaden vanaf de Bandcamp website van Bader Nana.

Hans Ravensbergen