BakelitAlbum

Het lijkt een formaliteit, het invullen van de infosectie van een recensie. En vaak doe ik dat ook bij de eerste of tweede luisterbeurt van een album. Bij Progwereld hebben we dertig verschillende opties wat we bij genre kunnen invullen. Ik heb maar voor dit album van Bakelit het wat algemene progressieve rock ingevuld. Want dat dekt de lading altijd wel…. Nou, bij “No Fear of Drowning” toch niet helemaal. ‘Bezwerende electro prog’, zo zou ik het zelf op deze nazomeravond willen omschrijven.

Dat maakt dat je als symfo-liefhebber wel van de volgende ingrediënten moet houden om in mijn ogen Bakelit te kunnen waarderen: 1. Een flinke dosis elektronica. 2. Liedjes, weinig solo’s. 3. Een beklemmende, bezwerende sfeer. Ik denk dat symfo-liefhebbers die ook gotische en licht industrial muziek kunnen waarderen dit echt moeten checken. De muziek is vergelijkbaar met bijvoorbeeld Haven of Echoes. Dat betekent prog met filmische sferen en invloeden van Paradise Lost ten tijde van “One Second” en “Host” (zeg maar de ‘Depeche Mode periode’).

Bakelit is het geesteskind van toetsenist Carl Westholm, in onze contreien het meest bekend van Carptree. Westerholm formeerde een band met andere Zweedse muzikanten uit zijn netwerk en bracht in 2024 het debuutalbum “Asleep or Insane” uit. Dat smaakte naar meer, want een jaar later is het album “No Fear of Drowning” al uit. Er staan ‘slechts’ zes nummers op het album dat in totaal nog geen veertig minuten klokt. Alle songs hebben iets eigens en aansprekends, al vind ik wel het laatste nummer wat minder. Net wat te monotoon.

De plaat begint met het slepende en indringende From The Underground. Het nummer ademt een donkere en beklemmende sfeer. Moment of Peace gaat eigenlijk verder op dezelfde weg. Ik vind zelf dat de gave en spooky electronica het nummer flink boven het maaiveld uittillen. Maar goed, zoals gezegd: daar moet je dan wel als progliefhebber van houden. De Paradise Lost invloeden liggen er bovenop bij We Still Hate You, dat mij zeker kan bekoren. Het beste nummer vind ik Weak, Immature, Agressive. De sfeer is nog donkerder en ik hoor er alternative invloeden in. 

Ik kom tot de conclusie dat Bakelit met “No Fear of Drowning” een kort, maar zeker heel overtuigend album heeft neergezet. De plaat laat zich heel goed beluisteren als één geheel. Nogmaals, wie juist houdt van een flinke scheut elektronica en gotische sferen zal met veel plezier genieten van deze donkere trip.