Band Of RainAlbum

 Er zijn albums die onze burelen bereiken en weinig of niets met progressieve rock te maken hebben. Het voorliggende album “Arts & Allurements” van Band Of Rain uit Wales is daar een voorbeeld van. De voor mij volkomen onbekende band(naam) en het artwork van het cd-hoesje maakten niet een bepaald euforische stemming bij mij los. Nee, dan wacht je met recenseren liever tot de zon doorbreekt.
We hebben hier eigenlijk te maken met het éénmansproject van gitarist Chris Gill. Van de biografie op de website word je niet veel wijzer. Een keur aan muzikanten, daar niet van. Slechts twee daarvan werken mee aan dit album. Genoemde Gill en zangeres Sharon Leslie. Chris Gill heeft zijn sporen in de rockmuziek aardig verdiend, althans dat blijkt uit zijn samenwerking en contacten met muzikanten als Kevin Ayers, Robert Wyatt, Nick Mason (Pink Floyd) en Adrian Belew (King Crimson). Zangeres Sharon Leslie heeft een ver verleden in de punk-rock. Voor dit album heeft Gill verder gebruik gemaakt van de drumdiensten van Billy Fleming. Het trio lijkt op dit moment de vaste bezetting te zijn. Als bassist werd Jason Illidge ingehuurd, terwijl Mile Leivers ook nog een klein deuntje gitaar mee mag spelen.

De muziek van Band Of Rain is erg donker. Er hangt eenzelfde sfeer als op “Judgement” van Anathema. Het neigt op enige momenten zelfs naar gothic-rock. De gothic-typerende zang blijft gelukkig achterwege. Verder kenmerkt de muziek zich door het toepassen van veel galm en het aanhouden van tonen en akkoorden (sustain). Muzikaal komt het regelmatig dicht in de buurt van The Mission. De zang van Sharon Leslie roept bij eerste beluistering een zestigerjaren gevoel op. Een associatie met Grace Slick, voormalig en thans gepensioneerd zangeres van Jefferson Airplane en dito Starship, gaat hier zeker op. Ondanks dat Leslie een krachtige en prima stem bezit, gaat de vele zang op dit album snel vervelen. Op die momenten betrekt de lucht en gaat de zon schuil achter een dikke regenwolk.

Zware gitaarriffs klinken in het openingsnummer Their Mistake, The Devil’s Debts en The Innocence. Met name in deze nummers doet de vergelijking met The Mission opgaan. In de rustige nummers Stars Beneath The Sea en Drusilla komt de stem van Leslie het beste tot haar recht.

Ronduit vervelend is het nummer Vampire. Ondanks dat dit nummer wel iets meer variatie kent – zo horen we een Porcupine Tree-achtige klanktapijt – wekt de zang wederom irritatie op. Toppunt van verveling is het refrein. Herhaaldelijk word je met verveelde stem herinnerd aan de titel van het nummer. Monument kent een psychedelische intro die doet denken aan het oude Pink Floyd. De instrumentale afsluiter The Deep is volstrekt overbodig en valt volledig uit de toon. Het is alsof naast regen ook nog eens een koude wind opsteekt. We horen in dit nummer niet meer dan wat soundcapes met daaroverheen wat gefröbel op gitaar. Het album heeft in Pan toch een lichtpuntje, noem het maar een zonnestraaltje. Ook hier muzikaal weliswaar duister en donkerheid troef, maar dit nummer kent tenminste nog een fraaie opbouw. De mooie klanktapijten en ritmische ondersteuning geven je hier de aandrang om zingend door de regen te gaan.

Productioneel zit het ook magertjes in elkaar. Het drumwerk klinkt hol en is vrij simpel. Teveel nummers ontberen een goede opbouw en gaan nergens heen. Dat is erg jammer want de zang van Sharon Leslie verdient een betere ondersteuning. Of deze band écht kwaliteiten heeft zal een eventuele opvolger uit moeten wijzen. Vooralsnog is het zeer twijfelachtig of de gemiddelde bezoeker van Progwereld op een dergelijk album zit te wachten. Ben je desondanks toch nieuwsgierig, beluister dan eerst wat samples op hun website. Wacht daarbij dan wel op een regenachtige zondagmiddag.

Hans Ravensbergen