Barclay James HarvestAlbum

Wat ouwehoerden die lui tijdens liveconcerten in de jaren zeventig toch veel! Op liveplaten werd dat gelukkig vaak weg gemixt, maar op dit authentieke verslag van het concert van Barclay James Harvest, op 16 november 1972 in het BBC Paris Theatre in Londen, hoor je dat toch duidelijk. Elk liedje moet vooraf gegaan worden door een praatje. Hoewel ik heb begrepen dat het stemmen van de instrumenten rond die dagen een monnikenwerk was, is het anno nu toch ondenkbaar dat een lid van een groep uitgebreid vertelt over een bepaald nummer en van welk album het komt. Pfff! Om Roger Waters te parafraseren: ‘They don’t care. Shut up. Play the song.’

Daardoor zou je bijna vergeten dat Barclay James Harvest wel een topband was in zijn subgenre. Hoewel wellicht ernstig gedateerd is de muzikale kwaliteit van de band ongeëvenaard. Nota bene worden ze op deze live-opname bijgestaan door het als The Barclay James Harvest Symphony Orchestra, dat wordt gedirigeerd door Martyn Ford.

Dat betekent dus inderdaad een sterke uitvoering van Wolstenholme’s Moonwater, altijd al een spookachtige track die het bij mijn oren goed doet. Ook het van het debuut afkomstige Dark Now My Sky, een hoorspelachtige compositie dat in niets lijkt op latere werk van BJH, krijgt op deze plaat een gloedvolle vertolking.

Voor de rest regent het vroege BJH-klassiekers. De setlist wordt nota bene geopend met Mockingbird, zo’n beetje Barclay James Harvest’ Nights In White Satin, in een overigens geweldige uitvoering, en kent uiteraard verder tracks als Medicine Man, Galadriel en Summer Soldier. Opvallend is wel dat de liveplaat geen enkele compositie kent van Les Holroyd, al moet gezegd worden dat zijn inbreng op de vier eerste platen minder prominent was.

Het gebabbel tussendoor werkt af en toe op de zenuwen, moet ik zeggen. Misschien ben ik een kind van m’n tijd, maar de man (wie eigenlijk? Iemand van de BBC?) weet niet veel meer te brengen als ‘dit is liedje dat-en-dat van date-en-dat-album en het is een prachtig nummer, en bla-bla’. Keurig worden de groepsleden voorgesteld, en aan het einde het orkest en de producers bedankt, en zo. They don’t care. Of misschien toch wel.

Nou ja, buiten dat is het wel een historische opname van een band op de toppen van zijn kunnen. Gedateerd, maar desalniettemin – of juist daardoor, kies maar – geweldig.

Markwin Meeuws