Barclay James HarvestAlbum

De titel had niet beter gekozen kunnen worden. Met “Face To Face” toont Barclay James Harvest twee gezichten, de avontuurlijke, gedurfde kant van John Lees en de poppy, steeds flauwer wordende kant van Les Holroyd. Achteraf is het makkelijk praten, maar “Face To Face” vertoont opnieuw de trekken die we ook al zagen bij “Ring Of Changes”: een steeds maar groter wordende kloof tussen de beide componisten/zangers.Nu was de koerswijziging ook wel te begrijpen. Na de voortreffelijke, door Pip Williams geproduceerde platen “Ring Of Changes” (1983) en “Victims Of Circumstance” (1984), bleek met name uit die laatste dat de rek er wel weer een beetje uit was. Het is een saillant detail dat Pip Williams ook de twee eerste jaren ’80 platen van The Moody Blues had geproduceerd, zodat de vergelijking met deze band voor BJH opnieuw voer kreeg. Maar waar hun collega’s de complete stijl van Williams bij het grof vuil zetten, koos BJH voor een iets veiligere koers. Zodoende is de helft van de tracks op deze plaat nog steeds mede door Williams voorzien van een zekere warmte.

De wens om een moderne plaat te maken zorgde er echter voor dat “Face To Face” vooral beluistert als een moeizame plaat. De typisch jaren tachtig productie doet het materiaal, waarvan vooral de bijdragen van Holroyd zwak zijn, bepaald geen goed. Als totaal klinkt het materiaal gedateerd, vlak en veel te elektronisch. Moeten we “Face To Face” dan als wangedrocht afschrijven. Nou nee. De dieptepunten worden gelukkig afgewisseld met hoogtepunten die moeten worden gezien als het beste dat Barclay James Harvest heeft voortgebracht. Twee gezichten dus.

Over Holroyds bijdragen kunnen we kort zijn. Tekstueel stellen zijn composities bijna nooit wat voor, hoewel het BZN-achtige Kiev, een soort vervolg op Berlin, wel een goede basismelodie herbergt. Hoewel het nummer te zoet voor woorden is, is het toch zijn beste compositie en ongetwijfeld wordt het nummer door de inwoners van Oekraïense hoofdstad op handen gedragen. Ook On The Wings Of Love is een erg mooi nummer, daarom is het bijzonder vreemd dat het nummer op de LP-versie niet eens voorkwam. De overige liedjes van Holroyd zijn matig tot slecht en kennen niet eens de dromerige, hypnotiserende sfeer die de beste liedjes van de man zo kenmerken. Jammer.

John Lees is in een veel betere vorm op deze plaat, hoewel het gedrocht Panic gemakkelijk de slechtste nummers van zijn collega tot meesterwerken maakt. De op de remaster voorkomende 12″ versie is iets beter, maar ik zou het nummer liever geheel vergeten. Gelukkig zijn al zijn overige bijdragen van hoog niveau. Het anti-oorlogsnummer African vervolgt een goede Lees-traditie, ingezet met klassiekers Summer Soldier en Child Of The Universe. Het is een sterk, maar druk nummer, dat ook invloeden kent van Peter Gabriel, met name van zijn “So”-plaat. Met name het stukje ‘one-two-three-four, thousand millions’ is aangrijpend. Ook aangrijpend, maar op een heel andere manier is He Said Love, dat voorzien van een sterk Christelijke tekst destijds vaak bij de EO op de radio te horen was. Het nummer is als het ware het vervolg op Hymn en het is een sterke, meeslepende compositie met klassieke invloeden. Ook het wat angstiger klinkende Alone In The Night en het wat zoete You Need Love zijn mooie liedjes, maar het werkelijke hoogtepunt van Lees is nota bene een left-over van “Ring Of Changes”, namelijk Guitar Blues. Dit nummer, waarschijnlijk een ode aan Woolly Wolstenholme, wordt gekenmerkt door een geweldige gitaarsolo/refreinthema, waardoor het liedje een haast Snowy White-achtig sfeertje krijgt.

Ondanks deze duidelijke hoogtepunten, met name van Lees, is het totaaloordeel van “Face To Face” geen positieve. De plaat kent té weinig overtuigingskracht en vooral goede composities om het werkje voor andere dan fanatieke BJH-fans aan te raden. Alle andere lezers moeten er eerst maar twee keer naar kijken.

Markwin Meeuws