Barclay James HarvestAlbum

“Mooiste Mellotron plaat aller tijden” las ik ooit eens in een artikel over dit super retro instrument (een op tape gebaseerde toetsenbak, waarbij onder elke toets een frase of losse noot van een opgenomen instrument wordt afgespeeld). Dit bijzondere klavier wordt in één adem genoemd met progressieve en symfonische groepen van weleer en is tegenwoordig nog steeds niet weg te denken uit deze muziekstijl. Vele toetsenisten doen het tegenwoordig met de digitale variant, uitgezonderd enkele ‘die-hards’. Wooly Wolstenholme, de toetsenist van Barclay James Harvest destijds, gebruikte de Mellotron op een manier zoals een echt symfonie orkest speelt. In het verleden zijn er diverse soorten tapes uitgekomen voor de Mellotron, waarvan de bekendste koor, fluit en vioolstrings-klanken zijn. Wooly is echter op zoek gegaan naar de wat minder bekende tapes en zo horen we op deze live cd: cello, altviool en alternatieve violen. Zijn andere toetsinstrumenten worden ingezet om met name blaasinstrumenten te imiteren.

Tot zover deze ietwat belerende intro over mijn favoriete instrument. Jongens en meisjes lezers, het is wederom een grote eer dit album voor jullie te beschrijven. Waarom dan, hoor ik je al vragen. Welnu, uw symfoschrijver was aanwezig tijdens één van de concerten waar deze dubbel lp (want zo was dat vroeger) is opgenomen. Kan me niet helemaal meer herinneren, maar het moet of in Hamburg of in Bremen zijn geweest, want ik logeerde destijds bij mijn grootouders in Noord Groningen. En euh… was het wat? Man ik was 18 en dan vind je alles cool toch? Nee hoor, alle gekheid op een dikke stok, ik was wild van die gasten (maar ook van Camel en Alquin). En Barclay was mijn romantische uitlaatklep en eigenlijk nog steeds en dan leer je bij Progwereld ene Markwin Meeuws kennen die ook zo’n romantische idioot blijkt..

Sorry voor deze uitspatting, nu ter zake… Het eerste wat in me opkomt als de cd start, is galm en sfeer. Beide cd’s – we spreken hier over een dubbelaar – zwemmen in een hoeveelheid galm, die luider lijkt dan de originele muziek en zang! Gelukkig waren de galmapparaten in 1978 inmiddels van dusdanige kwaliteit dat het live-gevoel wordt versterkt en dus de sfeer ten goede komt.

Dit album zou de titel “Caught Live” meegekregen hebben, ware het niet dat The Moody Blues (hey leuk, komen we nog op terug) op dat moment ook een live album hadden uitgebracht met deze titel, dus werd gekozen voor “Live Tapes”. De songs zijn opgenomen in 1976 en 1977, tijdens hun Europese tour. Oké dan, Komt-ie!

Cd 1:
Met een spannend pulserende intro compleet met elektronisch zwiepende drums wordt Child Of The Universe ingezet. Duidelijke coupletten en refreinen met een tekst over oorlogskinderen in nood, hetgeen de song een dramatisch karakter geeft. Een sterke opener! Rock And Roll Star is een goed gekozen tweede song die weliswaar niet kan tippen aan de opener, maar wel prettig in het gehoor ligt met een medium southern rock thema. Het derde nummer wordt aangekondigd door Les Holroyd, die zo te horen nog maar net de baard in de keel heeft. Poor Man’s Moody Blues fluistert hij in de microfoon en Les wordt direct overstemt door gejuich van het toch al erg enthousiaste publiek. Helemaal terecht want met deze parodie op / hommage aan Nights In White Satin is het B.J.H. gelukt net zo goed, zo niet beter dan het originele nummer uit de bus te komen (laat onze columniste dit niet lezen!). Pure klasse! Vette drums, eigenwijze Mellotron, blazers en een zelfde soort tekst galmen de speakers uit.

Dan wat gas terugnemen met Mockingbird, een gevoelig sfeervol liedje dat uitmondt in een heftig up-tempo slot. Met een swingend ritme wordt Hard Hearted Woman ingezet. Hier is duidelijk de samenzang van de vocalisten te horen, prima! Warme Hammond orgel klanken komen je tegemoet met One Night. Direct kan de link met wederom The Moody Blues gelegd worden. Een eenvoudig maar geslaagd nummertje. Bonus track The World Goes On is in mijn beleving een prima keuze. Dit lied met een mooie tekst over ‘niet opgeven in het leven’ straalt een bepaalde warmte uit zoals je die bij Paasconcerten kan ervaren. Jeetje, wat heb ik heftige herinneringen aan deze opener van het album “Octoberon”. Cd 1 eindigt met een tweede bonustrack Medicine Man die mij eerlijk gezegd niet zo kan boeien en enigszins schril afsteekt bij de andere tracks.

Cd 2:
Taking Me Higher begint kalm als een ballad en evolueert via een instrumentaal stuk tot een onverwacht slotakkoord. Wederom een hoogtepunt gezongen door Les. Nu tijd voor kippenvel met Suicide? De dramatiek druipt van de song af en vertelt het verhaal van iemand die het leven niet meer aankan, opvallend is dat de muziek eveneens het verhaal weergeeft en dat is echt knap! Het vraagteken aan het eind van de titel begrijp ik niet aangezien de persoon in kwestie bij het slot van een gebouw ‘zoeft’… of wordt hij geduwd… of overleeft hij de val…(“please for godsake let me move my car…”).

Vervormde gitaarakkoorden waarbij het lijkt alsof ze door een mangel zijn gehaald luiden Crazy City in. De achtergrondzang doet me aan de band Yes denken zonder af te wijken van het B.J.H protocol. Wellicht dat ik deze track daarom weer iets minder vind. Blijkbaar zijn ze gek op het verwrongen gitaargeluid, want Polk Street Rag start op dezelfde manier als Crazy City. Hier zijn we getuige van veel meer swing, wat de titel van de song ook weergeeft. Hymn For The Children is de derde bonustrack en klinkt exact zoals de titel doet vermoeden. Dit liedje kun je de kinderen op de kleuterschool (tegenwoordig groep 1 en 2) laten zingen. Weer eens wat anders dan 1,2,3,4 hoedje van papier. Alhoewel, hoe zou dit kinderliedje met Mellotron klinken?

Om in de sfeer van kinderliedjes te blijven vervolgt de band met Jonathan. Het refrein had wederom een versje kunnen zijn, maar het slot van de song doet zwaar symfonisch aan en mag gerekend worden tot één van de hoogtepunten van dit dubbelalbum. Het laatste akkoord lijkt door een verkouden en roggelend mannenkoor geschreeuwd te worden. Magistraal en weer op conto van die Mellotron! Eerste toegift For No One wordt ingezet zoals het krachtige eind van Jonathan, heerlijk! Het refrein is van eenzame hoogte en in dit geval zijn zelfs de coupletten dramatisch melodieus. Lange gitaarsolo, samenzang, goed basspel, koor- en stringmellotrons, smaakvol drumwerk. Top! Tweede toegift en tevens afsluiter van deze dubbelaar heet Hymn. Een waardige afsluiter en voelt als een Christelijk lied (zo ook bedoeld, naar wij dachten) met een mooie boodschap voor de mensheid.

“Live Tapes” is verplichte kost voor symfonische dromers. Het album heeft een bepaalde warme sfeer die ik op geen enkel album ben tegengekomen. Ik blijf nog even zweven hoor beste mensen!

Joop Klazinga