Barclay James HarvestAlbum

Het achtste Barclay James Harvest-album is gepland voor oktober 1976 en op de hoes prijkt een afbeelding van Oberon. Het brengt Les Holroyd op de praktische woordspeling “Octoberon” en zo gaat de plaat dan ook heten. Een album dat in de lijn van het werk van BJH een compacter geluid laat horen, met de nadruk op fraaie, fluwende meerstemmige zang, de toetsen van Woolly Wolstenholme en de orkestarrangementen van wijlen Ritchie Close – die we begin jaren tachtig nog even bij Camel tegenkomen.

Evenals “XII” van twee jaar later geldt “Octoberon” als een redelijk toegankelijk en ontspannend klinkend album. Misschien wel iets té relaxed zelfs, maar de teksten vormen de tegenpolen van de degelijke productie, met May Day, Suicide? en Rock ’n Roll Star als beste voorbeelden. Ook Ra mag zeker niet onvermeld mag blijven. Het meesterwerk van Wolstenholme, gelardeerd met prachtige toetsenpartijen en waarin de kunst van het weglaten (met name in het middendeel) een rol van betekenis speelt. De bijgesloten ‘early mix’ luistert op het eerste gehoor niet eens zo afwijkend, maar heeft met name de drums wat meer op de voorgrond en de combinatie van gitaar en toetsen in de laatste minuut heeft ook meer ballen. Hetzelfde geldt voor de vroege mix van Suicide? die ook geen nieuwe deuren opent.

De ‘first mix’ van Rock ’n Roll Star toont ook aan dat de groep gaandeweg het opnameproces niet veel heeft gesleuteld aan de arrangementen. De gitaarsolo in dat nummer begint overigens hetzelfde als de solo in One Of These Nights van de Eagles, een leuke knipoog naar de groep met échte rock ’n roll stars uit die jaren. Samen met Believe In Me geldt dit stuk (waarmee Barclay James Harvest ook Top of the Pops haalde) als de minst belangwekkende van “Octoberon”. Het zijn de momenten waarop het allemaal wat vlakjes en ongeïnspireerd klinkt. Alsof de band een paar ideeën van stal heeft gehaald die al geruime tijd op de plank lagen.

Wat wel nieuwe deuren opent is de nieuwe mix die de tweede cd vult. Het ietwat dunne, redelijk nauwe geluidsbeeld is flink uitgediept en klinkt nu kamerbreed. Gitaren hebben meer presence, toetsen klinken dikker in de mix en bas en drums hebben eindelijk wat meer ‘punch’, zonder dat er ook maar iets uit de bocht vliegt. Vergelijk bijvoorbeeld Ra, May Day (het koor aan het einde!) en Suicide met hun eerste incarnaties en er gaat een nieuwe wereld open. Remixes zijn niet altijd even succesvol én relevant, maar deze zijn een schot in de roos. Ook het boekje is prachtig uitgevoerd, precies zoals van Esoteric verwacht mag worden.

Of de nieuwe mix beter is dan de oude? Dat mag ieder voor zich bepalen, net als de wijze waarop de 5.1 surround mix uitpakt. Inhoudelijk gezien: de stille kracht van deze plaat is de haast perfecte manier waarop de melodieën zijn uitgewerkt. John Lees en Wolstenholme zorgen op dit album voor de prijsnummers; majestueuze composities uit een periode waarin de muziek van de groep aan het veranderen is. Elk stuk heeft z’n passende jasje. Dan weer een arrangement vol toetsen (waaronder Mellotron), dan weer een orkest of koor (May Day), een rockjasje of geluidseffecten die spanning verhogend werken (Suicide?). Het maakt “Octoberon” tot één van de meest evenwichtige albums van Barclay James Harvest.

Wouter Bessels