Bark PsychosisAlbum

Is er iemand onder de lezers bekend met de naam Simon Reynolds? Ondanks dat zijn naam wel op deze site vermeld wordt, vermoed ik dat deze recensent bij slechts weinigen daadwerkelijk een belletje doet rinkelen. Tenzij – en dat hoop ik van harte – onder de lezers enkele (fervente) postrockliefhebbers zitten. Als schrijver bij de Engelse muziekbladen Wire en Mojo is hij in 1994 de eerste die de term postrock gebruikt. In zijn bespreking van een nieuw album van Bark Psychosis schrijft hij het namelijk volgende: “Noem het avantrock of artpop, het zijn allemaal kinderen van Eno. Ze gebruiken de studio voor het creëren van wat Eno een ‘fictieve akoestische ruimte’ noemt. Dit overigens in tegenstelling tot het gros van de rockbands, dat vanuit de studio een livegevoel aan zijn albums probeert mee te geven. De toekomst van rockmuziek ziet er vanaf nu wat rooskleuriger uit. Dankzij Bark Psychosis en hun postrock volgelingen.” Terwijl Simon Reynolds aldus het nieuwe muziekgenre zijn naam geeft, geeft dit ensemble ons een nieuwe vorm van muziek…

“Hex” is het debuutalbum van deze viermansformatie uit Londen. De band wordt in 1986 opgericht door bassist John Ling en gitarist Graham Sutton, terwijl drummer Mark Simnett (1988) en toetsenist Dan Gish (1992) zich later bij dit tweetal voegen. In deze samenstelling neemt de band een album op dat vooral dankzij Simon Reynolds nu bekend staat als de oorsprong van een nieuw muziekgenre. Op deze plaat horen we echter een heel andere soort postrock dan we gewend zijn van bands als Explosions In The Sky, Godspeed You! Black Emperor of Mogwai. Onder bezielende leiding van Graham Sutton opteert Bark Psychosis op deze plaat namelijk voor een ietwat subtielere en fijnzinnigere benadering dan genoemde zwaargewichten. Deze is mijns inziens nog het sterkst geïnspireerd op de aanpak van Talk Talk ten tijde van “Spirit Of Eden” en “Laughing Stock”. Mede om die reden beschouw ik deze twee platen dan ook als postrock avant-la-lettre. Het is jammerlijk te moeten vaststellen dat destijds ook de albums van deze pioniers niet of nauwelijks begrepen werden. Achteraf blijken het niettemin – zoals vaker – vooruitziende platen, die beide een inspiratiebron voor een nieuwe generatie zijn. Zo ook voor Bark Psychosis’ debuut uit 1994.

Vanwege de trage, behoedzame aanpak van het gezelschap uit Londen is deze wereldplaat evenwel niet voor iedereen even geschikt. De wonderschone weemoed laat zich immers beslist niet al te makkelijk vangen en “Hex” is dan ook met recht en rede een groeiplaat te noemen. Persoonlijk heb ik ze zo het liefst, want wat is er nu leuker dan om enige moeite te moeten doen teneinde door te kunnen dringen in de donkere spelonken van de psyche van een ‘gekwelde’ kunstenaar?

Frans Schmidt