Barock ProjectAlbum

Elke keer als ik luister naar “Skyline”, het vierde album van de Italiaanse progband Barock Project, overkomt me iets vreemds. Ik ga me dan zitten inbeelden hoe de muziek zou klinken met een bigband erbij. Dergelijke visioenen heb ik werkelijk nog nooit gehad en dat terwijl “Skyline” progressiever dan progressief is. Het is toch echt waar en ik heb wel een beetje een idee waar deze gedachten vandaan komen. Allereerst heeft Barock Project met drummer Eric Ombelli iemand in de gelederen die superstrak speelt en de muziek voorziet van veel rake accenten, het kenmerk van elke bigband. Daarnaast hoor ik de nodige messcherpe brassgeluiden uit de synthesizer komen. Ook hebben de harmonieën, of ze nu door gitaar of toetsen worden aangebracht, soms een jazzy gloed, maar laten we het hebben over het proggehalte van de plaat, want daarom zijn we hier.

Om te beginnen zal ik eerst nog zorgen voor een nadere introductie van de groep. Ik mag dan wel in 2005  hun demo hebben besproken, sindsdien is er het nodige veranderd en om de kwaliteit van “Skyline” te duiden dient een en ander in het juiste perspectief te worden geplaatst. Zet je relativeringsvermogen maar op tien en ‘sit back’.

Barock Project is het geesteskindje van de uitermate virtuoze toetsenist Luca Zabbini, de man die z’n kunde constant koppelt aan een grote dosis smaak. In een poëtische bui zou ik zeggen dat hij z’n klavieren streelt zoals Salvador Dali­ z’n canvas. Hij legt in elk geval een zelfde soort magisch realisme in zijn spel en composities. Samen met zanger Luca Pancaldi en een aantal inmiddels alweer vertrokken medemuzikanten is de zwaar door Keith Emerson geïnspireerde Zabbini al meer dan tien jaar met Barock Project in de weer.  Het doel is om jaren zeventig prog te doorspekken met elementen als classicrock, jazz, pop, metal en zoals de bandnaam al doet vermoeden, barok.  Er verschijnen drie uitstekende albums van de band, toch is de echte klapper nog niet gemaakt maar dan… in 2014 treden drummer Eric Ombelli en gitarist  Marco Mazzuoccolo toe tot de band. Wat een simpele mutatie lijkt, blijkt een gouden greep. Een jaar later verschijnt de welverdiende klapper. “Skyline” is de naam. We horen de perfecte bezetting om bovengenoemd doel te realiseren en niet alleen dat, tevens is er een gastrol voor een violist/cellist waardoor de barok elementen van de plaat erg fraai naar voren komen. Ook is het een troefkaart dat zanger/fluitist Vittorio De Scalzi van New Trolls in één nummer z’n bijdrage levert. Als kers op de taart is daar ook nog een creatie van Paul Whitehead die de cover siert.

“Skyline” gaat overtuigend van start met het Spock’s Beard-achtige Gold, een nummer dat een sterke opbouw kent met een groeiende intensiteit en een magistraal slot met machtige Mellotron klanken. even op het vorige album, “Coffee In Neukölln”, is de zang in het Engels en dat past goed bij de muziek. Niet dat een nummer als Overture zich daar iets van aantrekt, het is toch instrumentaal. Het is een daverend stuk met Zabini in de hoofdrol. Normaal gesproken heb ik iets tegen dergelijke pronkstukken, maar dit is helemaal oké. Het daarop volgende titelnummer doet denken aan Jethro Tull en dat is niet alleen vanwege het fluitspel van Vittorio De Scalzi, het zijn vooral de gitaarriffs die daarvoor zorgen. Als je alle tien nummers beluistert, zal echter de naam Kansas het vaakst door je hoofd spoken, dit vanwege het orgel, de viool en de stem van Pancaldi die wel wat weg heeft van die van Steve Walsh. Het ene na het andere fraaie nummer komt voorbij met als hoogtepunten het theatrale Spinning Away en het licht epische Tired waar halverwege de sfeer omslaat richting Dream Theater. De jazzy piano in het stuk maakt het zo bijzonder eigen. Het album verdient een prachtige afsluiter en met het enigszins gedragen The Longest Sigh krijgt het dat inderdaad. Het nummer, dat een beetje aan de finale van “Duke” van Genesis doet denken, onderstreept nog eens hoe goed de melodieën bij Barock Project zijn.  Voor de neoprog getinte toetsenriedel mag je me trouwens altijd wakker maken.

Dat laatste geldt uiteraard voor het gehele album. “Skyline” is buitengewoon genietbaar en laat het geen moment afweten. Het zijn dit soort cd’s die de wereld van de progressieve rock z’n bestaansrecht geven.

Dick van der Heijde