Voor de rubriek De Progwereld Tien schreef ik een artikel over legendarische live-albums met daarin aandacht voor platen van onder andere Yes, Pink Floyd, Kansas en Genesis. Voorwaarde die ik mezelf gesteld had was dat het betreffende album een baard moest hebben van minstens 25 jaar. Ik vraag me af of het recentelijk verschenen live album “Vivo” van de Italiaanse progband Barock Project over een kwart eeuw ook in een dergelijk lijstje zal staan. Aan het gebodene op de dubbelaar zal het in elk geval niet liggen. Ik betwijfel echter of Barock Project met z’n kundige mix van moderne jaren ’70 prog en barokmuziek een band zal worden met een legendarische allure. Niet dat dat op dit moment iets uitmaakt overigens.
“Vivo” is een live-album zoals het moet. De energie bruist er constant en dat is mooi voor de luisteraar. Barock Project geeft op die manier de energie terug die de band van het publiek heeft mogen ontvangen tijdens optredens. “Vivo” is een album waar de drums van Eric Ombelli strak zijn en de invullingen zowel weelderig als glad met hier en daar wat jazzy overtones. Het zit allemaal vol adrenaline zonder dat de muziek zich opblaast en daar tussen staat de krachtig Steve Walsh-achtige zang van Luca Pancaldi. Ook viert de band zijn tienjarige activiteit aan het platenfirmament en dat resulteert er in dat van al hun vier studioalbums nummers worden gespeeld. Het album, dat opgenomen is in 2015 tijdens de “Skyline”-tour, kan daardoor gezien worden als een mijlpaal in de bands ontwikkeling.
De eerste schijf bevat nummers van de eerste drie albums waarbij het voortreffelijke “Coffee In Neukolln” uit 2012 het best vertegenwoordigd is. Zo horen we de flitsende opener Back To You en het theatrale titelnummer. Ook aanwezig is het met barok doorspekte Fool’s Epilogue dat een gothic-achtige sfeer heeft waarin momenten a la Spock’s Beard en Queen opdoemen. Eveneens is er een uitstekende uitvoering van het epische Inside My Dreamer’s Eyes. Het zijn nummers die het grote talent van toetsenist Luca Zabbini ten volle ten toon spreiden en ondertussen ook laten horen hoe goed de andere bandleden zijn. Zabbini komt met trefzekere synthesizerpartijen, door Keith Emerson geïnspireerd orgelspel en sprankelende pianoloopjes. Hij kan zo excelleren omdat hij daar de ruimte voor krijgt van gitarist Marco Mazzuoccolo, de man die z’n snaren beroert met melodieuze kracht. Een enkele keer staat de gitarist zelf ook in de spotlights zoals in Fool’s Epilogue en tijdens Inside My Dreamer’s Eyes. Het synchrone samenspel dat hij daar brengt met bassist Francesco Caliendo, een nieuwkomer bij de band, is erg fraai. Dat de schijf ook nummers van “Misteriosevoci” (2007) en “Rebus” (2009) heeft, laat op een interessante manier horen waar Barock Project vandaan komt. Nummers als het piano-getinte Un Altro Mondo en het door orgel gedomineerde Duellum passen weliswaar naadloos in het geheel, de melodielijnen en de thema’s hebben echter nog niet helemaal het niveau van latere nummers. Erg leuk is trouwens de track waar cd1 mee afsluit: een daverende cover van het Genesisnummer Los Endos.
Cd2 is in z’n geheel gewijd aan het in 2015 verschenen “Skyline”. Er worden zes nummers van het reguliere album gespeeld, waaronder uiteraard het wervelende Overture en het Jethro Tull-achtige titelnummer waarin overigens de dwarsfluitpartijen van de studioplaat achterwege blijven. Ook komen nummers als Gold, The Silence Of Our Wake en de zinderende finale The Longest Sigh voorbij. Aan het slot is een splinternieuwe studiotrack toegevoegd. My Silent Sea heet het nummer, maar het had net zo goed Skyline Epiloque kunnen heten. Het is een richtingaanwijzer voor de toekomst, een organisch nummer dat gebaseerd is op de akoestische gitaar van Zambini en dat nergens gedomineerd wordt door zijn toetsen. Zo heeft deze dubbelaar een hoop te bieden.
Vaak is een live-album het ideale instapmoment voor iemand om een band beter te leren kennen. “Vivo” is wat dat betreft een enorme troef om die rol te gaan vervullen. Echt alles klopt aan het album.