Na de Europese tour van voorjaar 2014 besloten The Flower Kings om niet weer meteen de studio in te duiken voor een opvolger van “Desolation Rose”. Dat betekende dus ruimte voor de nodige nevenprojecten. Stolt benutte die tijd vooral om met zijn oude maatjes van weleer uit Kaipa (minus Hans Lundin) een aantal optredens in Scandinavië te verzorgen onder de naam Kaipa Da Capo.
Inmiddels zijn er plannen voor meer concerten en er gaan zelfs geruchten over nieuwe muziek. Hasse Fröberg werkt aan een derde album van zijn Music Companion, Jonas Reingold is bezig met nieuw materiaal voor Karmakanic en Tomas Bodin werkt aan een nieuw instrumentaal album met hoofdzakelijk toetsen.
Daarnaast hadden de laatste twee tijdens de sound checks van de laatste FK-tours gemerkt dat het jammen met drummer Felix Lehrmann tot zeer bruikbaar materiaal leidde. Hieruit werd het idee voor een instrumentaal album onder de naam Barracuda Triangle geboren. Het kostte de heren enige tijd om de ideeën verder uit te werken en op te nemen in afzonderlijke studio’s. Na enkele maanden kwam “Electro Shock Therapy” als resultaat van de vruchtbare samenwerking binnen deze driehoeksverhouding ter wereld. Deze eersteling kreeg van zijn ouders meteen het stempel ‘acid prog’ mee, wat natuurlijk een vrij ernstige diagnose is.
Deze diagnose trok wel meteen mijn aandacht en riep bij mij de vraag op: zijn déze drie musici in staat om een album met acid prog te vervaardigen? Na beluistering is het antwoord: mwah!
Het trio staat erom bekend dat ze binnen The Flower Kings, maar ook in hun overige muzikale projecten, graag psychedelische invloeden in hun muziek verwerken. Maar deze invloeden worden meestal als zijweggetje gebruikt om daarna hun weg over het progpad te vervolgen met immer weer het vizier gericht op de schoonheid van het symfonische landschap.
Acid prog horen we zeker in het openingsnummer Black Days: een ronkende Hammond, een Mellotron, vervormde gitaren en een zware groove met tegendraadse accenten doen meteen aan King Crimson ten tijde van “Thrak” denken. Halverwege gaat de zon echter schijnen en smelt alle acid als speed voor de zon. Wat overigens niet wil zeggen dat het een slecht nummer is, integendeel.
Acid Rain opent beklemmend met rustig pianospel van Bodin. Als Reingold zich vervolgens met zijn flamboyante fretloze spel aansluit, slaat de sfeer om in verdriet. De toevoeging van de lichtvoetige drums geven eerder het idee van een impressionistische jazz-ballad dan een acid regenbui. Pas wanneer we de vier minuten zijn gepasseerd, horen we pas de schade die Acid Rain kan aanrichten. Caressing the Moment In Tranquilized Ecstasy is zo’n typisch ironische titel die alleen maar aan het brein van Reingold kan zijn ontsproten. De absurditeit van deze titel hoor je duidelijk terug in zijn basspel vanaf 1:25.
Electro Shock staat bol van contrasterende sferen: fretloze bas, een komisch flut-melodietje van Bodin en een bombastisch kerkorgel dat als het ware wordt aangevallen door de basgitaar van Reingold. Daartussen klinken pianostukken die erg aan Monsters & Men van “Paradox Hotel” doen denken. Ook in de opening van Too Much Therapy speelt de fretloze bas weer een grote rol. Het moet gezegd dat deze fretloze bas vaak elk vleugje acid de grond in slaat. Dat komt vooral door de uiterst melodieuze benadering van dit instrument door Reingold. In het laatste deel van dit nummer gaat Bodin behoorlijk los met een geluid dat dicht bij dat van de tandartsboor komt en zo de titel alsnog alle eer aandoet.
Strom heeft dezelfde opzet als Electro Shock, met dien verstande dat de voortdurende drumbreaks hier een prominente rol in spelen.The Last One (letterlijk het laatste nummer van het album) is een prachtige ballad voor de fretloze basgitaar.
Barracuda Triangle heeft met deze “Electro Shock Therapy” een fraai album afgeleverd. Dat is deze drie klasbakken wel toevertrouwd. Alle drie verstaan ze de kunst om hun skills in dienst van de muziek in te zetten. Dat deze muziek diep geworteld ligt in de symfonische rock moge duidelijk zijn. Het stempel ‘acid prog’ is derhalve ook enigszins misplaatst, daarvoor zouden de drie zich nóg meer buiten hun comfortzone moeten begeven.
Op de binnenkant van de hoes worden de instrumenten vermeld die de heren van Barracuda Triangle hebben gebruikt voor dit album. Bodin gebruikt, behalve een Hagström accordeon (1956) en een Fender Rhodes (1974), uitsluitend digitale toetsenborden en modules. Knap dat deze man de Hammond-, piano-, Mini-Moog- en Mellotrongeluiden zo authentiek uit de speakers kan laten komen.
Omdat muzikanten tegenwoordig niet veel geld meer kunnen verdienen aan de cd-verkoop hebben de heren de mogelijkheid gecreëerd om een VIP Pack van dit album aan te schaffen á raison de € 49,-. Je kunt dan beschikken over multi-track opnames van het eerste live-optreden van deze formatie in A-Train in Berlijn, over demo-versies van het album en STEM-mixes. Dat zijn mixen waarin je partijen kunt verwijderen en zelf een alternatief kunt inspelen. Tenslotte krijg je de beschikking over een aantal filmpjes die Per Nordin heeft vervaardigd naar aanleiding van een aantal nummers. Zo kun je je eigen acid trip beleven – Voor de liefhebber!
Math Lemmen