Barren EarthAlbum

Bij de introductie van Secret World maakte Peter Gabriel tijdens zijn tour in 1992 gebruik van visuele effecten om beeld te geven aan het begrip ‘verstoring’. Als een druppel op een laagje water valt, lijkt het wel of het water schrikt. De ringen geven, als het water helder is, heel kort een vertekend beeld van wat eronder speelt.

Die rimpels in het water zijn niet alleen te zien, maar ook te horen in de zangpartij van Camels Spirit Of The Water van het meesterlijke album “Moonmadness”. Hoewel ik het altijd fascinerend vond en vind hoe dit fenomeen telkens voor verschillende zintuigen gestalte krijgt, heb ik er niet veel meer over nagedacht totdat ik The Ritual Of Dawn van Barren Earth hoorde. Dit nummer bevat namelijk een middenstuk dat vreemd genoeg aan Camel deed denken. Ik vind het vreemd omdat Camel niet bepaald een logische associatie is bij doom metal, of beter: melodische death metal. Toch horen we tussen een hoop metaalgeweld soms de invloed van progbands uit de jaren zeventig terug in Barren Earth’ laatste album: “Curse Of The Red River”.

Barren Earth doet sterk aan “Tales From The Thousand Lakes” van Amorphis, “Icon” van Paradise Lost en “Still Life” van Opeth denken. Zodra er ook maar één lettergreep gegrunt wordt, roept de progliefhebber al dat het op Opeth lijkt, maar nu lijkt het ook daadwerkelijk te kloppen. Dit heeft deels te maken met de inbreng van producer Dan Swanö die onder andere mee heeft gewerkt aan albums van Opeth en Katatonia. De trage, melodieuze en zware kant van het geheel is niet voor iedere progliefhebber weggelegd, maar bij Barren Earth ligt afwisseling altijd om de hoek. Meestal kan ik deze afwisseling aangenaam verrassend noemen. Aan het einde van het titelnummer bijvoorbeeld, vond men het wel even mooi geweest met die doom metal en krijgen we een haast dansbaar klassiek progstuk voorgeschoteld dat een beetje doet denken aan het deel van Pain of Salvations Marius/Nauticus II van “Be” dat na drieënhalve minuut wordt ingezet.

Er wordt links en rechts geadverteerd dat dit album de ultieme mix is van metal, prog en obscure psychedelische rock. De muziek valt zeker onder de paraplu van metal, maar er wordt eerder naar prog geknipoogd dan dat het een volwaardig en ruim vertegenwoordigd element in de muziek is. Obscure psychedelische rock heb ik overigens niet ontdekt. Gezien de herkomst van de bandleden (leden van onder andere Amorphis, Moonsorrow en Kreator) vermoedde ik al dat het speltechnisch helemaal in orde zou zijn en gelukkig is dit ook het geval. Ook over de composities ben ik zeer tevreden. De grootste valkuil bij afwisselingen waar ik het eerder over had is natuurlijk dat het geprovoceerd over kan komen, maar het klinkt gelukkig allemaal redelijk natuurlijk. De productie krijgt een dikke voldoende, dus mij rest verder niets anders meer dan dit album aan te raden.

Manuel Huijboom