Cleveland, BarryAlbum

Cloud Chamber gitarist Barry Cleveland heeft voor zijn vijfde soloalbum een aardig ploegje mensen om zich heen verzameld, waaronder mijn grote held Michael Manring. Het resultaat is een wat wonderlijke mengeling van stijlen en genres, die samen geen volledig geslaagd album oplevert.

Voor wie Cleveland nog niet kende: denk voor zijn spel aan een benaderbare en vooral toegankelijkere versie van Robert Fripp en David Gilmour. Zijn muziek waait zoals gezegd een beetje alle hoeken in, maar liefhebbers van Peter Gabriel en David Sylvian vinden hier heel wat van hun gading.

Daarmee geef ik meteen prijs dat ik zelf behoorlijk van delen van dit album genoten heb. Het is prachtige, tegen jazzrock aanleunende muziek, filmische composities met flinke likken wereldklanken. Af en toe kan Cleveland ook stevig van zich afbijten en ook dan doet hij me denken aan Fripp en Sylvian.

Een dikke voldoende dus, maar geen tien met een griffel. En dat komt door het engagement dat Cleveland op dit album ten toon spreidt. En wordt een hoop afgewauweld en er is veel kwaaie zang van een mevrouw Neuburg, die herinneringen aan Dalbello oproept. Die gezongen en gesproken teksten, allemaal met wereldpolitieke thema’s als geloof, milieu en de algehele toestand van de Westerse beschaving, verpesten veel. Zo is de tekst van het oude anti-kernwapensliedje  What Have They Done To The Rain kennelijk zoveel belangrijker dan de muziek, dat het eindresultaat een onverteerbaar flauw deuntje is geworden dat écht niet op de plaat thuis hoort. Zelfs de fraaie solo van Manring op de fretloze bas kan daar niets aan veranderen.

Zo zijn er meer stukken die ten ondergaan aan gepreek en goede bedoelingen. Daardoor gaan nummers met de muzikale klasse van Peter Gabriel verloren aan een opdringerige zangpartij. En daardoor kun je een prachtig instrumentaal stuk als Abandoned Mines, een heerlijk sferisch nummer met Oosterse ritmes en klanken, wegstrepen tegen een bijna debiele cover van Telstar.

Jammer, maar er blijft nog wel genoeg over om van te genieten als je je cd-speler goed programmeert. Cleveland is een tovenaar met allerlei gitaarklanken. “Hologramatron” klinkt bijzonder fraai in de rustigere passages, waar een prettige new age sfeer hangt die nergens te wollig wordt. Het allermooist blijft echter You’ll Just Have To See It To Believe It, een heerlijk stukje dat zo op David Sylvian’s “Gone To Earth”  had kunnen staan. Volgende keer mag Cleveland zijn sombere wereldvisie thuislaten en meer van dit soort tijdloze muziek maken. Ik ben er helemaal klaar voor!

Erik Groeneweg