Ogrodowicz, BartoszAlbum

De Poolse multi-instrumentalist Bartosz Ogrodowicz presenteert op het debuutalbum “Forsaken” zijn bescheiden muzikale bijdrage aan een betere wereld. Met zijn negen composities wil hij duidelijk maken dat we vaker stil moeten staan bij de (kleine) dingen waar het in het leven om gaat. De man zegt het daarbij liever met muziek dan met woorden. In een periode waar het nieuws (tijdens het schrijven van deze recensie) wordt gedomineerd door een zware aardbeving, een tsunami en een dreigende nucleaire ramp in Japan en een op hol geslagen dwaas in een Noord-Afrikaans land geeft dat best stof tot nadenken.

Dus met de televisie en radio uit, kranten in de oud-papierbak en de stekker uit het modem luister ik naar de boodschap die “Forsaken” te bieden moet hebben. Een korte orkestrale Intro gaat over in het beste wat dit album te bieden heeft, het titelnummer Forsaken. Bombastische toetsen met staccato tromgeroffel ontvouwen een orkestraal stuk met mooie melodieën. Na een korte stilte vervolgt het nummer met een stuk instrumentale progmetal waar pompende basgitaar en snelle gitaarsolo’s letterlijk de boventoon voeren, waarna de betrekkelijke rust weer terugkeert. Een opbouw die op meerdere nummers terugkomt.

Ogrodowicz weet complete orkesten uit zijn synthesizers te toveren en maakt muziek die uit meerdere lagen is opgebouwd. Hierbij steekt hij zijn voorliefde voor toetsen niet onder stoelen of banken. Slechts af en toe pakt hij uit met een gitaarsolo. Ondanks dat het album in een vrij voortvarend tempo doordendert, komen we ook ingetogen stukken tegen zoals Love. We horen dan mooi pianospel en melancholieke melodielijnen die overgaan in orkestrale muziek dat soms een filmmuziekachtig karakter heeft.

Toch heeft dit album ook minpunten. Het vrij eentonige tempo en vaak zware geluid gaan op den duur vervelen. Daarnaast valt goed te horen dat “Forsaken” met een beperkt budget is gemaakt. Productioneel rammelt het en valt er nog veel te verbeteren. Zo is de cd zacht opgenomen en zijn de lage tonen en vooral het geluid van de basgitaar te ver naar voren gemixt wat op den duur vermoeiend luisteren is. Wanneer je deze minpunten wegdenkt is “Forsaken” een album wat het voor liefhebbers van instrumentale (prog)muziek verdient om beluisterd te worden. Al is het alleen maar een hulpmiddel om jezelf te onttrekken uit de harde realiteit en na te denken over de kleine dingen waar het echt om gaat.

Hans Ravensbergen